မီးေသာ္ၿကီးႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း

မီးေသာ္ၾကီးမွာ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀ကစလို႔ ယခုခ်ိန္ထိတိုင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားစြာရွိခဲ့တယ္။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေပါ့။ သီခ်င္းေလးေတာင္ ရွိေသးတယ္ ( ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း သိပ္သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ အိမ္အျပန္ ေက်ာင္းအဆင္းမွာ သီခ်င္းေလးဆို ) အဲသီခ်င္ေလးလိုေပါ့။ ခေလး ဘ၀တုန္းက ေတြ႔ေတာ့လဲ ခေလး သူငယ္ခ်င္းေလးေတြေပါ့။ ငယ္ရာကေန ၾကီးသည့္ တိုင္ေအာင္ ဆက္လက္ ခင္သြားၾကတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာ ျဖစ္လာတာေပါ့။ မီးေသာ္ၾကီးတို႔မွာ အဲလိုကုသိုလ္ထူး ပါမလာပါဘူး။ မီးေသာ္ၾကီးမွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း၊ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖၚဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ မီးေသာ္ၾကီး မူလတန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက မူလတန္းမွာပဲ ကြဲကြာခဲ့ၾကတာပါ။ သတိေတာ့ ခဏခဏ ရမိေနတာ ပါပဲေလ။ ငယ္ဘ၀ကိုေတြးမိရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ မိဘေတြရဲ႕ ခ်စ္ခင္ယုယမႈေတြကိုပဲ သတိရမိတာပါ။ အပူအပင္ကင္းတဲ့ ကေလးဘ၀ေလးေနာ္ … ငယ္ဘ၀ေလးကို ျပန္လိုခ်င္လို႔ မရေတာ့သလို မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ျပန္လည္ မေတြ႔ရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ မီးေသာ္ၾကီး မူလတန္းတက္ခဲ့တာ ရန္ကုန္နဲ႔ ၃၇ မိုင္ေ၀းကြာတဲ့ ၃၇ မိုင္အေျခစိုက္စခန္း အတြင္းမွာပါ။ သည္ေနာက္မွာေတာ့ မီးေသာ္ၾကီးတို႔ ကေလးမက လူၾကီးလဲမက်အရြယ္ အဲအရြယ္လဲ သီခ်င္းေလးရွိပါတယ္ ( ဒီအရြယ္ တင့္တင့္တို႔အရြယ္၊ ကၽြန္မ ကၽြန္မတို႔အရြယ္၊ ၁၀ ေက်ာ္ ၅ နွစ္ပတ္လည္ စူးစမ္းတဲ့အရြယ္၊ ရူးနန္႔နန္႕အရြယ္ပါတဲ့ အပ်ိဳျဖန္းဆိုလား အပ်ိဳမဒန္းဆိုလား ဆန္းဆန္းျပားျပား ဆိုၾကျပန္တယ္ ) ဆိုတာမ်ိဳးလိုေပါ့။ အဲအရြယ္ က်ျပန္ေတာ့လဲ မီးေသာ္ၾကီးတို႔ အရြယ္တူေလးေတြ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြ မ်ားၾကီးရွိခဲ့ျပန္ေသးတာေပါ့။ အဲခ်ိန္မွာ ရွိတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ေနာက္ထပ္အသစ္ေတြေပါ့။ မူလတန္းက ခင္လာတာဆိုလို႔ ၁ ေယာက္ပဲ ပါလာေတာ့တယ္။ အဲခ်ိန္တုန္းကလဲ သက္တူရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစုစုတရံုးတရံုးနဲ႔ ဘာမဆိုသိသလိုလို၊ တတ္ၿပီးသားေတြလိုလိုနဲ႔ ဆရာေတြလုပ္ေနခဲ့ၾကတာေတြေပါ့။ မီးေသာ္ၾကီး ခုေရးေနရင္းေတာင္ သတိရမိပါတယ္။ အရမ္းကို ေပ်ာ္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ အဲအရြယ္မွာလဲ ဘ၀ဆိုတာ အပူအပင္မရွိ ေပ်ာ္စရာေတြအတိ၊ ဘ၀ဆိုတာ ဒီလုိပဲလား ဆိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ေလာကၾကီးကို စိန္ေခၚခဲ့မိေသးတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အဲခ်ိန္ကာလေလးကို မီးေသာ္ၾကီး ျဖတ္သန္းခဲ့တာ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕မွာပါ။ ေနာက္ေတာ့ မီးေသာ္ၾကီး နာမည္ၾကီး ႏွစ္ ၁၀၀ ေက်ာ္တဲ့ တံတားၾကီးရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးမွာ ၈ လတာေလာက္ ေနထိုင္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲတုန္းကေတာ့ မီးေသာ္ၾကီး စိတ္ၾကိဳက္စိတ္ကုန္ ကဲခဲ့ေသးတာ။ အဲခ်ိန္တုန္းက ကဲခဲ့တာေတြကို ေနာင္မွ စာျပန္စီမယ္။ ခုေရာေရးလိုက္ရင္ စာက ဆံုးပါေတာ့မလားပဲ။ ခဏေလး သီးခံလိုက္ေနာ္။ အဲက႑ေလးကို ေနာက္မ်ားမွ မီးေသာ္ၾကီး ၾကြားပါ့မယ္။

ေနာက္ေတာ့ ခုဒီကို ေရာက္လာေတာ့တာေပါ့။ ေတာင္ေပၚသူေတြ ရိုးသားတယ္၊ ေဖၚေရြတယ္။ အဲလိုေၾကာင့္ မီးေသာ္ၾကီးတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားစြာ ထပ္ရရွိခဲ့ေသးတာေပါ့။ တစ္ေနရာစီမွာ ခင္ခဲ့တာေတြ စုေပါင္းလိုက္ရင္ မီးေသာ္ၾကီးမွာ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာရွိခဲ့တာ။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အတြင္းသိ အဆင္းသိ ငယ္ေပါင္း ၾကီးေဖၚ ဆိုတာေတာ့ မရွိဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာေတာ့ မ်ားၾကီးပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြးမိရင္ ၾကည္ႏူးမိရပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ အထက္တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ၿမိဳ႕ထဲေနၾကပါလွ်က္ မဆံုႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ အိမ္ေထာင္က်သူက်၊ စီးပြားေရးေလာကထဲကို ေရာက္သူကေရာက္နဲ႔ အလုပ္ကိုယ္ဆီ ရွိေနၾကေလေတာ့ မဆံုႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲတာကိုၾကည့္ၿပီး မီးေသာ္ၾကီး ေတြးမိတယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္မေတြ႔ႏိုင္တာမေျပာနဲ႔ တစ္ၿမိဳ႕တည္းေန သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္မွ မေတြ႔ျဖစ္တာ။ ေနာက္ေတာ့ မီးေသာ္ၾကီး အြန္လိုင္းေပၚ ေယာင္၀ါး၀ါးနဲ႔ေရာက္လာတာ။ မီးေသာ္ၾကီးက ပုလဲနက္ခ်က္ရြန္းကို စ၀င္ဖူးတာပါ။ အဲေနာက္ေတာ့ မီးေသာ္ၾကီး ေရႊနက္ခ်က္ရြန္းမွာ အခ်ိန္ေတာ္မ်ားၾကီးခ်က္ခဲ့ေသးတာေပါ့။ ရာဟူးမက္ေဆ့ဂ်ာကို ေရႊနက္ခ်က္မွာ ခ်က္ဘူးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း အကိုၾကီး ၁ ေယာက္ အဲကိုေျပာင္းခ်က္မယ္ဆိုၿပီး ေျပာလာတဲ့ေနာက္ ရာဟူးမွာ ေသာင္တင္သြားပါေလေရာ။ ေနာက္ထပ္ မၾကာခဏ သြားတဲ့ေနရာေလးကေတာ့ ျမန္မာခ်က္ပဲေပါ့။ ျပန္ေတြးရင္လဲ လြမ္းစရာေလးပဲ။ အဲေနရာကိုေတာ့ ေသာ္နဲ႔ တစ္ခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးခဲ့တယ္လို႔ ထင္မိဘူးတဲ့ ေမာင္ေလး ၁ ေယာက္ကေခၚလို႔ ေရာက္ခဲ့တာပါ။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားကို အဲခ်က္ရြန္းမွာ ကုန္ဆံုးေစခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း မ်ားစြာကို အဲခ်က္မွာ ရရွိခဲ့တာပါ။

ေတြ႔ဆံုၾကံဳကြဲ ေလာကရဲ႕ ဓမတာပဲဆိုတာ အဟုတ္မွန္တယ္။ ခ်က္ေနၾက ခ်က္ရြန္းေလး ၁ ခုက ျဗဳန္းဆို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဘာမဟုတ္တဲ့ အျငင္းပြားစရာ ကိစ္စေလး ၁ ခုကေန ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလွတဲ့ ျမန္မာခ်က္ရြန္းေလး တစ္စခန္း ရပ္သြားပါေလေရာ။ ဆံုေနၾက ေနရာေလးမွာ ဆံုေနၾက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မေတြ႕ရေတာ့ဘူးေပါ့။ ကံအရလို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။ ဆံုၾက ကြဲၾကတယ္ဆိုတာ မီးေသာ္ၾကီး အတြက္ေတာ့ မဆန္းေတာ့ပါဘူးေလ။ ငယ္ကတည္းကေန ခြဲခြာလာတာမ်ားလို႔ က်င့္သားရေနသလားေတာင္ ထင္မိတယ္။ ခုဟာကေတာ့ အဲခ်က္မဟုတ္တဲ့ အျခားေနရတာေတြမွ ျပန္ေတြ႔ေနခြင့္ ရေနေသးတာပဲေလ။ မီးေသာ္ၾကီးလဲ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မက္တယ္။ ခင္တယ္ဆို ခင္ပလိုက္တာပါပဲ။ အြန္လိုင္းသူငယ္ခ်င္းဆိုတာ အျပင္မွာခင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးနဲ႔ မတူတာေတာ့အမွန္ပဲ။ ေနရာေတြက တေနရာဆီ အျပင္မွာ ေတြ႔ျဖစ္တာလဲမဟုတ္။ အသံၾကားရရင္ အသံေပါ့။ မဟုတ္ရင္ စာေလးေတြပဲ တက္လာတာ။ အဲတာကိုပဲ သံေယာဇဥ္ေတြျဖစ္ၾကလို႔ အခ်ိဳ႔မ်ားေတာ့ ၅၂၈ လြန္လို႔ ၁၅၀၀ ေတာင္ျပည့္သြားၾကသတဲ့ေလ။ အ့ံၾသစရာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကို ၁၅၀၀ လာေပးသူက စစ္မွန္ျပည့္၀တဲ့ ၁၅၀၀ ကို လာေပးခဲ့တယ္ဆိုရင္ ရတဲ့သူက ကံေကာင္းမွာပါ။ လက္ခံတဲ့သူနဲ႔ ေပးတဲ့သူ ၂ ဦး ၂ ဘက္လံုးက စစ္မွန္ခဲ့ရင္ အဲတာဟာ ေက်နပ္စရာတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ အတုေယာင္လာေပးလို႔ လက္ခံလိုက္မိရင္ေတာ့ ေပးသူကမသိလိုက္ေပမယ့္ လက္ခံရရွိလိုက္တဲ့သူမွာေတာ့ တစ္ဒဂၤ စိတ္ခံစားမႈမ်ိဳးေလးေတြ ရရွိသြားမွာပါ။ အဲဒီ တစ္ဒဂၤဆိုတဲ့အခ်ိန္က လက္ခံလိုက္သူရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈေပၚမွာပဲ မူတည္မွာေပါ့ေနာ္။ အဲတာက ၁၅၀၀ ဆိုတဲ့ ပူေလာင္တတ္တဲ့ သံေယာဇဥ္ ႏြယ္လာတဲ့ခါမ်ိဳးမွာ ေျပာတာပါ။ ၅၂၈ သံေယာဇဥ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္ေတာ့ ေသာ္ထင္တယ္ စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္ ေနၾကရင္သာ မေခၚမေျပာ ရွိခ်င္ရွိၾကမယ္၊ ေမ့ၾကမွာေတာ့မဟုတ္ဘူးေနာ္။

ေသာ့္သူငယ္ခ်င္း ၁ ေယာက္ရွိတယ္။ ေသာ့္နဲ႔ အရမ္းကို ရင္းႏွီးခဲ့သူေပါ့။ သူ႔ရဲ႕ ျဖစ္ပံုက ဒီလုိ … ေသာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ေနာက္ ၁ ေယာက္ကို သူကခင္တယ္။ အဲတာ ေသာ္ကေျပာတာေပါ့။ ( - ) ေရလို႔ ငါဟို ၁ ေယာက္နဲ႔ လမ္းမွာ ေတြ႔ခဲ့တယ္္လို႔ေပါ့ေလ။ သူက နင့္ကိုလဲ သတိရတယ္လို႔ ေျပာေပးပါဆိုလို႔ ေသာ္ကေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ဟယ္ဟုတ္လား ငါေတာင္ သူ႔ကိုေမ့ေနတယ္တဲ့။ နင္ သူနဲ႔ထပ္ေတြ႔ရင္ ေျပာလိုက္ပါ၊ ငါလည္း သူ႔ကို သတိရေနပါတယ္လို႔ တဲ့ေလ။ အဲလိုအဲလို။ အမွန္ကေတာ့ သူလဲ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ သူ႔ေနရာမွာ သူ႔အလုပ္ေတြနဲ႔ က်င္လည္ေနရင္း ေမ့ေနတာ။ ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ျပန္သတိရသြားတာ။ သတိရလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူအရင္ကခင္ခဲ့တာေတြကို ျပန္အမွတ္ရေစသြားလို႔ သူက အဲလိုေျပာလိုက္တာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာခင္ဖို႔ပါ။ ခတ္တတ္ဖို႔ပဲလိုတယ္လို႔ မီးေသာ္ၾကီး ထင္တယ္ေလ။ ဟုတ္တယ္မလား။ မီးေသာ္ၾကီးကေတာ့ ခင္ခဲ့မိသမွ် သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးကို မည္သည့္ေနရာ မည္သည့္အခ်ိန္မွာ မည္သို႔ေသာ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ျဖစ္ေစ ခင္မင္မိခဲ့တဲ့သူေတြ အားလံုးကို မီးေသာ္ၾကီးက အၿမဲဆက္လက္ခင္ေနမွာပါ။

အားလံုးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း …… ေရသည္မမ တစ္ျဖစ္လဲ မီးမီးေသာ္ၾကီး