ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ေလ ... သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေယာင္းမတို႔ေရ ( အကိုေတြ၊ ေမာင္ေတြ ရွိသမွ် အားလံုးကို ရည္ညႊန္းသည္။ ) မီးေသာ္ၾကီး ၁ ေယာက္ ဘာေရးလို႔ ေရးရမယ္လဲ မသိဘူး။ ကြန္ျပဴတာေလး ပိတ္လို႔ အိပ္ေတာ့မလားေဟ့ ဆိုရင္ အေတြးေတြက တန္းစီလို႔ သူထြက္ပါရေစ၊ ငါထြက္ပါရေစနဲ႔ လုေနၾကေရာ။ မီးေသာ္ၾကီးလဲ အိပ္ေရးက မက္တယ္ဆိုေတာ့ အင္း ေနပါေစဦးေပါ့ေလ၊ နံနက္ မိုးလင္းမွ ေရးမယ္ေပါ့။ အဲလို ေတြးၿပီး အိပ္လိုက္ပါေလေရာ။ ကဲ မိုးလဲလင္းလို႕ ညက ေရးမယ္ဆိုတဲ့ စာေလးေတြလဲစဥ္းစားေရာ စိတ္ေကာက္ေတာ္မူၾကသတဲ့ေလ။ တစ္ခုမွ ထြက္မလာေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုပဲ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ ထြက္ကို မလာၾကေတာ့တာ။ အဲေတာ့ မီးေသာ္ၾကီးလဲ ဘယ္ရမလဲ၊ ပစ္ထားပလိုက္တယ္။ မထြက္လဲ ေနဟယ္ဆုိၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာျဖစ္တယ္မွတ္လဲ၊ ေန႔စဥ္ပံုမွန္ ဘေလာ့ေလးမွာ ပို႔စ္အသစ္ မတင္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ ခု မီးေသာ္ၾကီး ဘာေရးရမလဲ စဥ္းစားေနတုန္း သူ ဆိုတဲ့စကားကို သတိရမိတယ္။ မီးေသာ္ၾကီးနဲ႔ သူမ၏သူမ်ားလို႔ ေရးမယ္ေပါ့။ အဟိ အြန္သြန္ဖာေမွာက္ ေလွ်ာက္ေတြးရင္းနဲ႔ ေရးေတာ့မယ္ေပါ့။ ( ဒန္တန္႔တန္ ) ေနာက္မွ ေသခ်ာျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ လား ... လား ... ကိုယ္ေပါင္ ကိုယ္လွန္ ေထာင္းသလို - ျဖစ္ေသးပါဘူး၊ တစ္နည္းနည္းေတာ့ ေတြးဦးမွ။ စဥ္းစားစမ္း။ - ။
အဲ ... ဟုတ္ၿပီ။ သူမ၏သူမ်ားေတာ့ မလုပ္ဘူး။ ၾကံဳေတြ႔ဘူးသမွ် ဆိုရင္ေကာ … ဒါလဲ မထူးပါဘူး။ ဘာဘူၾကီးနဲ႔ အလာၾကီး မုတ္ဆိတ္ေမႊး ပါတာခ်ည္းပဲ။ အဲ ဘယ့္နယ့္ ကုလားဇာတ္က ပါလာျပန္တာလဲ။ ဒီလိုေလးဆိုရင္ေကာ … ျမင္-ျမင္ဘူးသမွ် ပုရိသ ဆိုရင္ … အင္း မဆိုးဘူးေတာ့။ ဒါဆို ဒီလုိေလးပဲ သတ္မွတ္လိုက္ၾကစို႔။ မီးေသာ္ၾကီး ျမင္ေတြ႔ဘူးတာကေတာ့ ( အဟမ္း … ေပါခ်ာလည္ ဇာတ္လမ္း နိဒါန္းေပါ့ ) အဟိ။ ခ်စ္ၾကတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူးေနာ္။ အဲတာကို ဘံုထုတ္လိုက္မယ္။ ျဖစ္တယ္မလား။ မီးေသာ္ၾကီး မွတ္မိသေလာက္ေပါ့ ( က်ီး အေတာင္ေပါက္စ အရြယ္ဆိုလား ) ရူးနန္႔နန္႔ အရြယ္တုန္းကထင္တယ္။ အဲတုန္းကဲ ၁ ေယာက္။ ခုေတာ့လဲ မႈန္၀ါး၀ါးနဲ႔ ေပ်ာက္စျပဳေနပါၿပီ။ သူလဲ ခုခ်ိန္ မီးေသာ္ၾကီးဆိုတာ ဂ်ိဳနဲ႔လားလို႔ေတာင္ ျပန္စဥ္းစားေနေလာက္ၿပီ။ အဲ … ျဖစ္ျပန္ၿပီ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ဇာတ္ သြင္းေနမိပါလိမ့္ေနာ္။ ထားပါ … သူနဲ႔က ဘာဆိုတာ ခြဲခြဲျခားျခား မသိေသးဘူးဆိုေတာ့ သူ႔ကိုစားရင္းကေန ခဏ ဖယ္လိုက္မယ္ေနာ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက တို႔မ်ား ကစားက်ေတာ့ ခေလးငယ္ေတြပါ။ ပါ၀င္ ေဆာ့ကစားခ်င္ၾကရင္ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားလိုေပါ့။ ထမင္းမစား၊ ကြမ္းမစားဆိုလား။ အဲလိုပဲ ထားလိုက္ၾကစို႔ရယ္။ ေနာက္က်ေတာ့ မီးေသာ္ၾကီး ပထမစာမွာ ေျပာခဲ့သလို ဟိုနယ္ေလးမွာေပါ့။ အဲတုန္းက မီးေသာ္ၾကီး နားလည္သလိုလိုေတာ့ ရွိသား။ ဒါေပမယ့္ေလ အားနာတတ္တယ္ဆိုမလား။ မီးေသာ္ၾကီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မျငင္းခဲ့ေလေတာ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ကုန္တာေပါ့။ အဲတုန္းက ေမာင္ေမာင္ပုရိသတို႔ လူ႔သတင္း လူခ်င္းေဆာင္လို႔ ၾကားသိရတာေတာ့ လူ႔တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ေနၾကၿပီဆိုလား။ ထားပါေလ … ေနာက္က်ေတာ့ မီးေသာ္ၾကီး ေတာင္ေပၚေဒသေလးကို ေရာက္ရွိခဲ့တယ္။ အဲက်ေတာ့လဲ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ရွိခဲ့ျပန္ေရာ။ အဲအေမာင္မ်ားလဲ ျပန္လည္ဆံုမိပါရဲ႕။ ေဘးနားမွာ သူ႔တို႔ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ ဘြဲ႔ဒီကရီ တြဲေလာင္းေလးမ်ားကိုယ္ဆီနဲ႔ ေအာ္ … မီးေသာ္ၾကီးရယ္ နင္သာလွ်င္ ညံ့ေပတာကိုးလို႔ေတာင္ ေယာင္ယန္းၿပီးမ်ား ညည္းတြားလိုက္မိေလသလားေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ အဲလိုနဲ႔ မီးေသာ္ၾကီး ၁ ေယာက္ တက္ကသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို အမ်ားသူငါေတြလို မထူးဆန္းစြာနဲ႔ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။ အင္း မထူးဆန္းတာက တက္ကသိုလ္ေရာက္တာ၊ ထူးဆန္းတာက မည္သူမွ မၾကံဳဘူးတဲ့အျဖစ္ကို မီးေသာ္ၾကီး ၾကံဳဘူးတာ။ ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ ေမာင္ေမာင္ပုရိသ တစ္ေယာက္ကေလ မီးေသာ္ၾကီးကို အေပၚမွာ ဘံုထုတ္ထားလိုက္တဲ့ကိစ္စကို နိဒါန္းခ်ီတယ္ေပါ့ေလ။ ဟုတ္ၿပီေပါ့။ မီးေသာ္ၾကီးတို႔လဲ တက္ကသိုလ္ဆိုတာကုိ ပီျပင္ေအာင္တက္မယ္ေပါ့။ တစ္ရက္ေတာ့ သူကေျပာလာတယ္။ ေရသည္ကို ( - ) တယ္တဲ့။ နက္ဖန္က်ရင္ ( - ) ျပဳပါေပါ့ေလ။ မီးေသာ္ၾကီးလဲ အင္းေပါ့ … ဘယ္သြားမယ္၊ ဘယ္ခ်ိန္လာေခၚမယ္ေပါ့ေလ။ အဲေနာက္ နက္ဖန္က် မီးေသာ္ၾကီး ေစာင့္ေနပါေလေရာ။ အမ်ားသူငါေတြသာဆိုရင္ ဒန္တန္႔တန္ေပါ့။ မီးေသာ္ၾကီးတို႔က်ေတာ့ ကံထူးမို႔လားမသိ၊ ျဖစ္သြားပံုက ဒီလို … အဲေန႔ သူေရာက္မလာဘူး။ သူတို႔အိမ္ အလွဴလုပ္လို႔တဲ့။ ေနာက္ရက္က် ေရာက္လာေရာ။ သယ္ဂ်င္းေတြ ဘယ္လိုထင္လဲဟင္။ ေတြးမိတာေလးနဲ႔မ်ား တူမလားဆိုတာ ဆက္မဖတ္ေသးပဲ ေတြးၾကည့္လိုက္ပါလား။ ဖတ္ေနရင္း အပ်င္းေျပတာေပါ့။ ဘယ္လိုပံုစံ ေရာက္လာသလဲဆိုေတာ့ ... ဘုန္းၾကီး၀တ္ၾကီးနဲ႔ေတာ့။ ေသာ္ေတာင္မွ ေၾကာင္သြားတာပဲ။ ဘယ္နယ့္ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲေပါ့။ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၃ ေယာက္ဆိုလား အိမ္က အတင္း၀တ္ခိုင္းလို႔ပါတဲ့ေလ။ မီးေသာ္ၾကီးတို႔ျဖစ္ပံု အဲလို။ ေနာက္ေတာ့ သူနဲ႔လဲ မီးေသာ္ၾကီးတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ေ၀းကြာသြားၾကတယ္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ပုရိသေတြလဲမ်ားသား။ ဥသွ်စ္ ၁ တင္း၊ ႏွမ္း ၁ တင္းလို႔သာ ေျပာေနၾကတယ္။ မီးေသာ္ၾကီးက် ဆံုေတြ႔တာေတြ ဘာလို႔ အဲေလာက္မ်ားေနလဲမသိ။ အေမာင္ ၁ ေယာက္ ေပၚလာျပန္ေရာ။ သူနဲ႔ကေတာ့ သံေယာဇဥ္ေပါင္း မ်ားစြာ ျဖစ္သြားသလို ၅၂၈ လဲမက၊ ၁၅၀၀ လဲမျပည့္ … ဒီလိုနဲ႔ အီလည္လည္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူနဲ႔က ဇာတ္သိမ္းမရွိဘူး။ ခုေတာ့လဲ မီးေသာ္ၾကီးတို႔ ၂၀ ေက်ာ္အရြယ္ ( ဘယ္တုန္းက ေက်ာ္ခဲ့တာလဲေတာ့ လာမေမးနဲ႔ေနာ္၊ ရန္သူျဖစ္သြားမယ္ ) ဒီလိုပဲ တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနေလသတည္းေပါ့။
အဲ ... ဟုတ္ၿပီ။ သူမ၏သူမ်ားေတာ့ မလုပ္ဘူး။ ၾကံဳေတြ႔ဘူးသမွ် ဆိုရင္ေကာ … ဒါလဲ မထူးပါဘူး။ ဘာဘူၾကီးနဲ႔ အလာၾကီး မုတ္ဆိတ္ေမႊး ပါတာခ်ည္းပဲ။ အဲ ဘယ့္နယ့္ ကုလားဇာတ္က ပါလာျပန္တာလဲ။ ဒီလိုေလးဆိုရင္ေကာ … ျမင္-ျမင္ဘူးသမွ် ပုရိသ ဆိုရင္ … အင္း မဆိုးဘူးေတာ့။ ဒါဆို ဒီလုိေလးပဲ သတ္မွတ္လိုက္ၾကစို႔။ မီးေသာ္ၾကီး ျမင္ေတြ႔ဘူးတာကေတာ့ ( အဟမ္း … ေပါခ်ာလည္ ဇာတ္လမ္း နိဒါန္းေပါ့ ) အဟိ။ ခ်စ္ၾကတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူးေနာ္။ အဲတာကို ဘံုထုတ္လိုက္မယ္။ ျဖစ္တယ္မလား။ မီးေသာ္ၾကီး မွတ္မိသေလာက္ေပါ့ ( က်ီး အေတာင္ေပါက္စ အရြယ္ဆိုလား ) ရူးနန္႔နန္႔ အရြယ္တုန္းကထင္တယ္။ အဲတုန္းကဲ ၁ ေယာက္။ ခုေတာ့လဲ မႈန္၀ါး၀ါးနဲ႔ ေပ်ာက္စျပဳေနပါၿပီ။ သူလဲ ခုခ်ိန္ မီးေသာ္ၾကီးဆိုတာ ဂ်ိဳနဲ႔လားလို႔ေတာင္ ျပန္စဥ္းစားေနေလာက္ၿပီ။ အဲ … ျဖစ္ျပန္ၿပီ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ဇာတ္ သြင္းေနမိပါလိမ့္ေနာ္။ ထားပါ … သူနဲ႔က ဘာဆိုတာ ခြဲခြဲျခားျခား မသိေသးဘူးဆိုေတာ့ သူ႔ကိုစားရင္းကေန ခဏ ဖယ္လိုက္မယ္ေနာ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက တို႔မ်ား ကစားက်ေတာ့ ခေလးငယ္ေတြပါ။ ပါ၀င္ ေဆာ့ကစားခ်င္ၾကရင္ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားလိုေပါ့။ ထမင္းမစား၊ ကြမ္းမစားဆိုလား။ အဲလိုပဲ ထားလိုက္ၾကစို႔ရယ္။ ေနာက္က်ေတာ့ မီးေသာ္ၾကီး ပထမစာမွာ ေျပာခဲ့သလို ဟိုနယ္ေလးမွာေပါ့။ အဲတုန္းက မီးေသာ္ၾကီး နားလည္သလိုလိုေတာ့ ရွိသား။ ဒါေပမယ့္ေလ အားနာတတ္တယ္ဆိုမလား။ မီးေသာ္ၾကီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မျငင္းခဲ့ေလေတာ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ကုန္တာေပါ့။ အဲတုန္းက ေမာင္ေမာင္ပုရိသတို႔ လူ႔သတင္း လူခ်င္းေဆာင္လို႔ ၾကားသိရတာေတာ့ လူ႔တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ေနၾကၿပီဆိုလား။ ထားပါေလ … ေနာက္က်ေတာ့ မီးေသာ္ၾကီး ေတာင္ေပၚေဒသေလးကို ေရာက္ရွိခဲ့တယ္။ အဲက်ေတာ့လဲ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ရွိခဲ့ျပန္ေရာ။ အဲအေမာင္မ်ားလဲ ျပန္လည္ဆံုမိပါရဲ႕။ ေဘးနားမွာ သူ႔တို႔ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ ဘြဲ႔ဒီကရီ တြဲေလာင္းေလးမ်ားကိုယ္ဆီနဲ႔ ေအာ္ … မီးေသာ္ၾကီးရယ္ နင္သာလွ်င္ ညံ့ေပတာကိုးလို႔ေတာင္ ေယာင္ယန္းၿပီးမ်ား ညည္းတြားလိုက္မိေလသလားေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ အဲလိုနဲ႔ မီးေသာ္ၾကီး ၁ ေယာက္ တက္ကသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို အမ်ားသူငါေတြလို မထူးဆန္းစြာနဲ႔ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။ အင္း မထူးဆန္းတာက တက္ကသိုလ္ေရာက္တာ၊ ထူးဆန္းတာက မည္သူမွ မၾကံဳဘူးတဲ့အျဖစ္ကို မီးေသာ္ၾကီး ၾကံဳဘူးတာ။ ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ ေမာင္ေမာင္ပုရိသ တစ္ေယာက္ကေလ မီးေသာ္ၾကီးကို အေပၚမွာ ဘံုထုတ္ထားလိုက္တဲ့ကိစ္စကို နိဒါန္းခ်ီတယ္ေပါ့ေလ။ ဟုတ္ၿပီေပါ့။ မီးေသာ္ၾကီးတို႔လဲ တက္ကသိုလ္ဆိုတာကုိ ပီျပင္ေအာင္တက္မယ္ေပါ့။ တစ္ရက္ေတာ့ သူကေျပာလာတယ္။ ေရသည္ကို ( - ) တယ္တဲ့။ နက္ဖန္က်ရင္ ( - ) ျပဳပါေပါ့ေလ။ မီးေသာ္ၾကီးလဲ အင္းေပါ့ … ဘယ္သြားမယ္၊ ဘယ္ခ်ိန္လာေခၚမယ္ေပါ့ေလ။ အဲေနာက္ နက္ဖန္က် မီးေသာ္ၾကီး ေစာင့္ေနပါေလေရာ။ အမ်ားသူငါေတြသာဆိုရင္ ဒန္တန္႔တန္ေပါ့။ မီးေသာ္ၾကီးတို႔က်ေတာ့ ကံထူးမို႔လားမသိ၊ ျဖစ္သြားပံုက ဒီလို … အဲေန႔ သူေရာက္မလာဘူး။ သူတို႔အိမ္ အလွဴလုပ္လို႔တဲ့။ ေနာက္ရက္က် ေရာက္လာေရာ။ သယ္ဂ်င္းေတြ ဘယ္လိုထင္လဲဟင္။ ေတြးမိတာေလးနဲ႔မ်ား တူမလားဆိုတာ ဆက္မဖတ္ေသးပဲ ေတြးၾကည့္လိုက္ပါလား။ ဖတ္ေနရင္း အပ်င္းေျပတာေပါ့။ ဘယ္လိုပံုစံ ေရာက္လာသလဲဆိုေတာ့ ... ဘုန္းၾကီး၀တ္ၾကီးနဲ႔ေတာ့။ ေသာ္ေတာင္မွ ေၾကာင္သြားတာပဲ။ ဘယ္နယ့္ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲေပါ့။ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၃ ေယာက္ဆိုလား အိမ္က အတင္း၀တ္ခိုင္းလို႔ပါတဲ့ေလ။ မီးေသာ္ၾကီးတို႔ျဖစ္ပံု အဲလို။ ေနာက္ေတာ့ သူနဲ႔လဲ မီးေသာ္ၾကီးတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ေ၀းကြာသြားၾကတယ္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ပုရိသေတြလဲမ်ားသား။ ဥသွ်စ္ ၁ တင္း၊ ႏွမ္း ၁ တင္းလို႔သာ ေျပာေနၾကတယ္။ မီးေသာ္ၾကီးက် ဆံုေတြ႔တာေတြ ဘာလို႔ အဲေလာက္မ်ားေနလဲမသိ။ အေမာင္ ၁ ေယာက္ ေပၚလာျပန္ေရာ။ သူနဲ႔ကေတာ့ သံေယာဇဥ္ေပါင္း မ်ားစြာ ျဖစ္သြားသလို ၅၂၈ လဲမက၊ ၁၅၀၀ လဲမျပည့္ … ဒီလိုနဲ႔ အီလည္လည္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူနဲ႔က ဇာတ္သိမ္းမရွိဘူး။ ခုေတာ့လဲ မီးေသာ္ၾကီးတို႔ ၂၀ ေက်ာ္အရြယ္ ( ဘယ္တုန္းက ေက်ာ္ခဲ့တာလဲေတာ့ လာမေမးနဲ႔ေနာ္၊ ရန္သူျဖစ္သြားမယ္ ) ဒီလိုပဲ တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနေလသတည္းေပါ့။
ၾကားထဲမွာ ဒိုင္လွ်ိဳေလးေတြကေတာ့ ထည့္မေရးေတာ့ပါဘူးေလ။ ခုေရးတဲ့အထဲမွာ က်န္ေနေသးတဲ့သူမ်ားကို အေပၚမွာ ဘံုထုတ္ထားတဲ့အရာ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူးလို႔ ေရႊစိတ္ေတာ္ေတြ မညိဳၾကပါနဲ႔ေနာ္။ ေမ့ထားတာမဟုတ္သလို ခ်န္ထားခဲ့တာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ကဲ မီးေသာ္ၾကီးတို႔ကေတာ့ ဥပမာေပးရရင္ - ဥေဒါင္းေတြ ကသလုိပဲေပါ့။ လွတယ္လွတယ္နဲ႔ သူမ်ားခ်ီးမြမ္းတာကိုခံၿပီး ကေနလိုက္တာ အေနာက္က ဟိုဟာျဖစ္ေနတာ မသိသလိုေပါ့။ ခုလဲ မီးေသာ္ၾကီး ေရးေနလိုက္တာ ေနာက္က ဟိုဟာကို သတိမရဘူး။ သူမ်ားေတြေျမွာက္ေပးလို႔ ကေနဆဲပဲ။ မသိလက္စနဲ႔ မသိပါေစနဲ႔ေတာ့။ သူ႔အရွိန္ေလးနဲ႔သူ လိမ့္ေနပါေစ။ အဲလိုနည္းနဲ႔ ေရးလိုက္တာ ဘာေတြ ဘယ္လိုေရာက္ကုန္လဲေတာ့မသိ။ မီးေသာ္ၾကီးတို႔က အဲလို ေရးခ်င္တာ ေရးရၿပီလားဆို ဘယ္ေတြေရာက္လို႔ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တယ္ မသိဘူး။ ေရးခ်ပလိုက္တာပဲ။ သူမ်ားေတြလို စာလံုး လွလွေလးေတြ၊ နိဒါန္း၊ စာကိုယ္၊ နိဂံုးေတြမပါဘူး။ ေရးခ်င္တာပဲသိတယ္။ ပညာမပါ၊ ဥာဏ္ကိုလဲ အတံုးလိုက္သံုး ဟုတ္ေနတာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ မေရးတာနဲ႔ယွဥ္ရင္ ေရးတယ္ဆိုတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဟုတ္တယ္မလား။ ကဲ ေနာက္မွာဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မီးေသာ္ၾကီးတို႔ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ပဲ ေနလိုက္ေတာ့မယ္။ လွတယ္ဆို ကရံုပဲ ... ။ - ။
2 comments:
ခ်စ္ေသာ္..စာအေရးေကာင္းလိုက္တာ.
ခ်စ္ေသာ္ေရးတဲ.ပံုစံကုိၾကိုက္တယ္..
ဆက္ေရးေနာ္..
အၿမဲအားေပးေနတယ္..
ခ်စ္ေသာ္ကိုခ်စ္တဲ.
ညီမေလးး
ေသာ္
ဖတ္လို ့ေကာင္းတယ္ . ဆက္ေရးပါ .. တေယာက္နဲ ့တေယာက္ စာေရးတဲ့ ပံုစံ မတူဘူး ဆိုေတာ့ ေသာ့္ စာေတြ ဖတ္ရတာလဲ အရသာ တမ်ိဳးပါပဲ .. ခ အားေပးေနမယ္ေနာ္ …
Post a Comment