သဒၵါတတ္အား မ်ားမ်ားမဆို

မီးေသာ္ၾကီး ေရးတဲ့စာေတြ မီးေသာ္ၾကီး ျပန္ဖတ္ၾကည့္တာ ပ်င္းတယ္ ဆိုတာေတြခ်ည္းပဲ။ အဲေလာက္ေတာင္ ေၾကညာ၀င္ထားမွေတာ့ ဘယ္သူက မီးေသာ္ၾကီးကို လွည့္ၾကည့္ပါေတာ့မလဲေနာ္။ ခုေတာ့ ဓါတ္ျပားေဟာင္း ျဖစ္တဲ့ ပ်င္းတာကို စာမစီေတာ့ပါဘူး။ အားလံုးလည္း သိၿပီး ျဖစ္ၾကမွာပါ။ ထပ္မေျပာေတာ့ဘူးေနာ္။

မီးေသာ္ၾကီး ဒီမနက္ အိမ္ေရွ႕မွာ ထိုင္ေနတုန္း မယ္သီလေလးတစ္ပါး အလွဴလာခံတယ္။ မီးေသာ္ၾကီး ေျပာေနၾကအတိုင္း ဆိုရင္ေတာ့ နမ္းမလားရွင္ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ၾကားထဲကေန ငရဲ ယူလိုက္ေသးတယ္။ အဟိ။ မီးေသာ္ၾကီးလဲ ဆန္ေလးယူၿပီး နိဗၺာန္နသပစၥေယာေဟာတု ဆိုၿပီး သူ႔အဓိပၸာယ္ကို ေသခ်ာေတာ့ မေပါက္ပဲ ေျပာၿပီး လွဴလိုက္ပါတယ္။

မီးေသာ္ၾကီး ေတြးမိတယ္။ မီးေသာ္ၾကီးတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက ေစတနာ သဒၵါတရား ထက္သန္လြန္းၾကတယ္။ အလွဴေရစက္လက္နဲ႔ မကြာဆုိတာမ်ိဳး။ လွဴဖို႔အတြက္ဆို တတ္ႏိုင္သေလာက္ကေတာ့ လူတုိင္းမွာ အဆင့္သင့္ ျဖစ္ေနၾကၿပီးသားပါ။ မီးေသာ္ၾကီး ေျပာတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ ေမြးဖြား ၾကီးပ်င္းလာၾကတဲ့ လူမ်ိဳးအားလံုးကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ လွဴတယ္ဆိုေတာ့ ငါတို႔ တိုင္းရင္းသားေတြကေရာ မလွဴလို႔လားလို႔ ေျပာေနၾကဦးမယ္။ ဟုတ္တယ္ အားလံုးက လွဴတယ္လို႔ ဆိုတာနဲ႔ ေစတနာ သဒၵါတရားေတြက ေပါက္ဖြားလာၾကတယ္။ မရွိလို႔ မလွဴ၊ မလွဴလို႔ မရွိ ဆိုၿပီး တတ္စြမ္းသေလာက္ကို လွဴၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ ၾကေတာ့ လွဴတာေတာ့ လွဴၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစတနာသန္႔ရဲ႕လား။ တယ္ဂ်င္း ေတြးၾကည့္ေလ။ လွဴၾကတဲ့ခါ ေညာင္ေစ့ေလာက္လွဴၿပီး ေညာင္ပင္ၾကီးေလာက္ ရပါေစတဲ့။ လွဴတာေတာင္မွ အက်ိဳးေလး ေမွ်ာ္ကိုးလို႔။ လွဴတန္းတဲ့ ေနရာေတာင္မွ လာဘ္ဆိုတာက ေနရာယူေနေသးတာ။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ပီသေအာင္ ေနၾကတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ေလ။

မီးေသာ္ၾကီး ၾကားဘူးတဲ့ ဟာသပဲ ဆိုမလား တကယ္ပါလို႔ပဲ ေျပာ၇မလားမသိတဲ့ ပ်က္လံုးဆန္တဲ့ စကားေလး ေျပာျပရဦးမယ္။ ဒီလိုေလ အလွဴခံ ဌာနတစ္ခုမွာ ေၾကညာတယ္ေပါ့။ လွဴသြားတဲ့ သူတစ္ဦးက ၁၀၀က်ပ္ လွဴသြားတယ္ေပါ့။ အဲတာကို ေၾကညာေပးတာက ( ဦး/ေဒၚ က ... အလွဴေတာ္ေငြ ၁၀၀က်ပ္ ဒါနပါ ဘုရား ) တဲ့။ ကဲ ေနာက္တစ္ေယာက္က ၅၀၀က်ပ္ လာလွဴသြားေတာ့ ဘယ္လို ေအာ္လဲဆို ( ဦး/ေဒၚ က ... အလွဴေတာ္ေငြ ၅၀၀က်ပ္ ျမတ္ဒါန ပါဘုရား ) တဲ့။ အဲတာပဲၾကည့္ေလ မ်ားမွ ျမတ္ဒါန ျဖစ္သတဲ့ေတာ္။ လွဴတာပဲ ေစတနာ ရွိသေလာက္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ လွဴၿပီးမွေတာ့ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ပါေတာ့လား။ အဲလိုလည္း မဟုတ္ၾကေသးဘူး အခ်ိဳ႕မ်ားေပါ့ေနာ့္။ လွဴၿပီး ေနတာေတာင္မွ ဘာလုပ္မယ္ဆိုၿပီး အလွဴခံလို႔ လွဴလိုက္ပါတယ္ … ၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္လိုက္ၾကတာ ဆိုၿပီး ရွိၾကေသးတာ။

ျမန္မာထဲကမွ ျမန္မာအခ်ိဳ႕ ၾကျပန္ေတာ့လဲ ျမန္မာရည္ ၀ေနေတာ့ အလွဴခံ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား ရွာၾကေသးတာ။ အဲတာမ်ိဳးေတြနဲ႔ ျပန္ယွဥ္ရင္ သူဖုန္းစားေတြကမွ ဟုတ္ေနေသးတယ္။ ေတာင္းစားတယ္ေလ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ။ အလွဴခံမဟုတ္ဘူး။ အဲလို ပြင့္လင္း လြန္းတာေၾကာင့္လားေတာ့ မသိဘူး။ ညမာျပည္မွာ အဲလူေတြကလည္း ေရွာင္မလြတ္ပဲ။ ေအးေလ ေတာင္းတိုင္းသာ ေပးေနရမယ္ ဆိုရင္လည္း ျမန္မာျပည္က သူေတာင္စားေတြ သူေဌးျဖစ္ေနတာ ၾကာၿပီေပါ့။ အလွဴခံဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္က အလွဴခံေတြပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ။ ရာထူးခ်င္း တူရင္ေတာင္မွ ဂုဏ္ရွိတာေပါ့။

အမွန္တကယ္ဆိုရင္ အဓိက တရားခံက ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ပါ။ ေစတနာ သဒၵါတရားေတြက အၿမဲတမ္း ထက္သန္ေနၾကေလေတာ့ မွန္သည္ မွားသည္ မရွိေတာ့ဘူး အလွဴေဟ့ဆို လွဴခ်င္ၾက လွဴၿပီးသားၾကေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဲေၾကာင့္ လွဴသမွ် အၾကိမ္တိုင္းက စိတ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ေစတနာ သန္႔ၾကပါေစ။

အဲေတာ့ မီးေသာ္ၾကီးလည္း ခါေတာ္မွီေလး အလွဴခံမလားလို႔ပါ။ ဘေလာ့လာလည္တဲ့ သူေတြဆီကေပ့ါ။ ျဖစ္တယ္မလား။ ဟုတ္ကဲ့ ... ရြာက ထန္းပင္ၾကီး ထီးတင္ရန္ႏွင့္ ဇီးပင္ၾကီး ေရႊခ်ရန္ ... မီးမီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ ဒီဘေလာ့ကေန အလွဴခံေနပါတယ္လို႔။ လွဴလိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား သဒၵါတတ္အား မ်ားမ်ားမဆို လာေရာက္ လွဴဒါန္းႏိုင္ပါေၾကာင္း။ - ။

စာၾကြင္း။ ။ မီးေသာ္ၾကီး ျမင္သမွ် ေတြ႔သမွ်ကို ေရးလိုက္တာပါ။ အားလံုးက ဒီလိုပါလို႔ေတာ့ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အလွဴခံ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာလဲ မီးေသာ္ၾကီး ေျပာခ်င္တာက ဘာသာေရးမွာရယ္လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်န္တဲ့ ကိစၥေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္မကတဲ့ ကိစၥေတြ မ်ားစြာထဲကမွ အခ်ိဳ႕ကို ဆိုလိုတာပါ။ အမွန္တစ္ကယ္ သဒၵါတရား ပြားမ်ားၿပီး ေစတနာ ရက္ရက္ေရာေရာနဲ႔ လွဴဒါန္းေနၾကသူေတြလည္း အပံုအပင္ပါ။ အဲတာမ်ိဳးေတြၾကေတာ့ မီးေသာ္ၾကီးတို႔က သာဓုကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ေခၚမိပါတယ္။ မီးေသာ္ၾကီး ဆိုလိုခ်င္တာကို နားလည္ သေဘာေပါက္ ၾကမွာပါ။

ဘယ္လို အခ်စ္မ်ိဳးတဲ့လဲ

တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ မီးေသာ္ၾကီး ဘေလာ့မွာ ပို႔စ္အတင္နည္းတာ မီးေသာ္ၾကီးစာေရးပ်င္းလို႔ပါ။ ဗဟုသုတ နည္းပါးျခင္းဆိုတဲ့ အရာလည္း တစ္ခု အပါအ၀င္ေပါ့ေလ။ မီးေသာ္ၾကီးေလ စာကို မျဖစ္မေန ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ မေရးခ်င္ဘူး။ တင္ခ်င္တာေပါ့ရွင္။ ပို႔စ္အသစ္ေတြကို ရႊတ္ခနဲ၊ ရႊတ္ခနဲ ေနေအာင္ တင္ခ်င္တာေပါ့။ အဲေၾကာင့္ သူမ်ားေျပာတာ ၾကားဘူးတာကေတာ့ ေလာကၾကီးမွာ မလွတဲ့ မိန္းကေလးဆိုတာ မရွိဘူး။ ပ်င္းတဲ့ မိန္းကေလးပဲ ရွိတယ္ဆိုတာ။ မီးေသာ္ၾကီးလည္း ထိုနည္း၄င္းေပါ့။ မီးေသာ္ၾကီးကို အၾကံေပးၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အခ်ိဳ႕ကေပါ့။ နင့္ဘေလာ့ စာမွ မတင္ျဖစ္ရင္လည္း ပိတ္လိုက္ပါေတာ့လားတဲ့။ မီးေသာ္ၾကီး ေတြးတယ္ ... အဲလိုလည္း မျဖစ္ေသးဘူးေပါ့။ မီးေသာ္ၾကီး ေသမေလာက္ ေရးခ်င္တဲ့ ေန႔ၾကေတာ့ ဘယ္မွာ သြားေရးရမလဲေပါ့ေနာ္။ ကုိယ့္ဘေလာ့မွာ ကိုယ္ေရးမွသာ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေရးခြင့္ရွိမယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ ဒီေခ်ာက္ကပ္ကပ္ ဘေလာ့ေလးကိုလည္း ပိတ္လိုက္လို႔ မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ။ စိတ္အဆာေျပေလး ေရးဖို႔ေတာ့ ထားရဦးမယ္ေလ ... ေနာ္ ...။

ခုလည္း မီးေသာ္ၾကီး စာေရးခ်င္လာတယ္လို႔ ခံစားမိလို႔ ဟိုဟုိဒီဒီ ေလွ်ာက္ေရးရင္း စဥ္းစားေနတယ္။ မီးေသာ္ၾကီး ခုတေလာ စဥ္းစားမိတာက (( အခ်စ္ )) ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပဲ။ ေသခ်ာ ေတြးေလ မသိေလ။ မသိဘူးလား ဆိုေတာ့လဲ သူစိမ္း မဟုတ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ သိလား ဆိုျပန္ေတာ့လဲ သူက မသိသလို လုပ္ေနျပန္ေရာ။ ဆိုးပါ့ေနာ္ ...။ ထိုအရာ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ရွဳပ္ဖို႔ ေကာင္းသလဲဆို စေတာင္မွ မစရေသးဘူး လူကို အရူးလုပ္ေနတယ္။

မီးေသာ္ၾကီး နဲ႔ ထိုအရာလည္း မသိလိုလိုနဲ႔ သိေနၿပီး၊ သိသလားဆို ေတြးလိုက္ေတာ့ မသိသလိုလိုၾကီး ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ တကယ္ေတာ့ ၁၀ ေက်ာ္သက္ အရြယ္ကစလို႔ လူုတိုင္းနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့ဘူးတာ အဲသူစိမ္းဆန္လွတဲ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာပဲေပါ့။ မီးေသာ္ၾကီးတို႔လဲ ေရွာင္လြဲၿပီး မျဖတ္သန္းခဲ့ပါဘူး။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ငယ္ေပါင္းတစ္ေယာက္လို သူနဲ႔ ပတ္သက္ခဲ့ေသးတာ။ ( ေၾကညာလိုလို ဘာလုိလို ... အဟိ ) ဒါေပမယ့္ သူက မီးေသာ္ၾကီးကို ရင္းႏွီးေအာင္ မေနခဲ့ဘူး။ သူမ်ားေတြေျပာတဲ့ ရင္ခုန္တာကို အခ်စ္လို႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္တုိ႔၊ အၾကည့္ခ်င္းဆံု ရင္ခုန္တယ္တို႔၊ အဲတာေတြကို မီးေသာ္ၾကီး သူနဲ႔ ( အခ်စ္ )နဲ႔ ခင္ေနတုန္းက မရိုးေအာင္ သံုးခဲ့တာေပါ့။ သူက ( အခ်စ္ )လည္း စကားလံုးေတြကို မထပ္ေအာင္ ထုတ္ေပးေနတယ္ေလ။ မီးေသာ္ၾကီးလည္း ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေနပစ္ခဲ့တာေပါ့။ သူ႔ကိုလည္း မီးေသာ္ၾကီးနဲ႔ အၿမဲ ေနေလလိမ့္မလား ဆိုၿပီး သိပ္ေတာ့ အေရးတစ္ယူ မျပဳမိခဲ့ဘူး။ မီးေသာ္ၾကီးလည္း ဒီလိုနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ျဖတ္သန္းေနခဲ့တာေပါ့။ ျဗဳန္းဆို ... မီးေသာ္ၾကီး သတိရလို႔ ေဘးနားကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ သူက မီးေသာ္ၾကီးနဲ႔ ပါမလာေတာ့ဘူးေလ။ အဲတာ သူ႔ကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း တန္ဖိုးရွိပါလား ဆိုတဲ့ အသိ ရွိလာခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သူက မီးေသာ္ၾကီး အနားမွာ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အရမ္းရင္းႏွီးၿပီး မရင္းႏွီးေအာင္ ေနသြားတဲ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ထိုအရာကို မီးေသာ္ၾကီးက ဘယ္လို နားလည္ရေတာ့မလဲေနာ္။

မီးေသာ္ၾကီးေလ ေသခ်ာစဥ္းစားတယ္။ မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ အခ်စ္က ဘယ္လို အခ်စ္မ်ိဳးမ်ားလဲဆိုၿပီး။

ေညာင္ပင္လို အခ်စ္။ ။ ေညာင္ပင္ တစ္ပင္ ျဖစ္လာဖို႔ ေညာင္ေစ့ကေန စခဲ့ၾကတယ္ဆုိပါေတာ့။ ေညာင္ေစ့ ေလးကေန ၾကီးမွားလွတဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီး ျဖစ္လာဖို႔ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္မွဳနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရေလာက္ေအာင္ ၾကာျမင့္လွတဲ့ အခ်စ္။ အဲဒီ ၾကီးမားလွတဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီး ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ေအာင္ စြဲၿမဲစြာ ကုတ္တြယ္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႔ အျမစ္ေတြလို ခိုင္မာလွတဲ့ အခ်စ္။ သူ႔ရဲ႕ အရြက္ေတြေၾကာင့္ ေအးျမေနတဲ့ အရိပ္မွာ လာေရာက္ ခိုလႈံသူေတြ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ အေမာေျပေစႏိုင္သလို ေအးျမတည္ၿငိမ္လွတဲ့ အခ်စ္။ အားလံုး စုေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္တည္း စြဲၿမဲစြာ ခ်စ္ေနၿပီး ေအးခ်မ္းလွတဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးေပါ့။-။

လိေမၼာ္ပင္လို အခ်စ္။ ။ လိေမၼာ္ပင္ ဆိုတာ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ၾကိမ္သီးတယ္။ အသီးသီးခ်ိန္ ရာသီဆိုရင္လည္း ေျမာက္မ်ားစြာသီးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္တိုင္းသီးတယ္။ စုေျပာရမယ္ဆိုရင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ခ်စ္တယ္။ အခ်စ္ေတြ မ်ားၾကီးလည္း ရွိတယ္။ တစ္ၾကိမ္ ခ်စ္ၿပီးတိုင္းလည္း ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ခ်စ္ေသးတယ္။-။

ဂ်ပန္ျမက္လို အခ်စ္။ ။ ဂ်ပန္ျမက္လို႔ ဆိုမလား မီးေသာ္ၾကီးေတာ့ အဲလိုပဲေခၚတယ္။ အလွေမြး ျမက္ကေလးေတြ။ ရိတ္ေလ ထြက္လာေလ။ အဲလိုပဲ ဒီတစ္ေယာက္ ခ်စ္ၿပီးလည္း ေနာက္တစ္ေယာက္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ၿပီးသြားလည္း ေနာက္တစ္ေယာက္။ ဘယ္ေတာ့မွ ကုန္သြားတယ္ မရွိတာမ်ိဳးနဲ႔ တူတဲ့ အခ်စ္။-။

ၾကက္ဆူပင္လိုအခ်စ္။ ။ ဒါကေတာ့ ညမာျပည္တြင္းမွာ ေနတဲ့သူေတြ ပိုသိပါတယ္။ မျဖစ္မေန ဆုိတာမ်ိဳး။ မစုိက္ခ်င္လည္း စိုက္ရတယ္။ ေနရာေဒသလိုက္လို႔ မျဖစ္ထြန္းႏ္ိုင္မွန္း သိေပမယ့္လည္း စိုက္ရတယ္။ ရွင္သန္တာ မရွင္သန္တာေနာက္ စိုက္ဆို စိုက္ရမယ္။ မခ်စ္ခ်င္လည္း ခ်စ္ရမယ္။ မခ်စ္ေပမယ့္လည္း ခ်စ္ရမယ္။ မျဖစ္မေန ခ်စ္ရမယ့္ အခ်စ္မ်ိဳးေပါ့။-။

အဲလိုေတြ ေပါက္ကရေတြးၿပီး ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ အခ်စ္က ေညာင္ပင္လို အခ်စ္မ်ိဳး မျဖစ္တာေတာ့ က်ိန္ေျပာစရာကို မလိုေအာင္ ေသခ်ာတယ္။ အဟီး။ ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖၚ မသူေတာ္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ အက်ယ္မခ်ဲ႕ပါရေစနဲ႔ေနာ္။ ဂ်ပန္ျမက္လိုလည္း ခဏတိုင္းေတာ့ မခ်စ္ခဲ့ျပန္ဘူး။ ၾကက္ဆူပင္လိုလည္း မျဖစ္မေနက လံုး၀မရွိခဲ့ဘူး ဆိုေတာ့ ... ေနာက္ဆံုး လိေမၼာ္ပင္လို အခ်စ္မ်ိဳးပဲ ဆိုၾကပါစို႔။ သူနဲ႔ အၿမဲတမ္း ရင္းႏွီးခဲ့ေပမယ့္ မီးေသာ္ၾကီးကိုေတာ့ သူက ယခုတိုင္ သူစိမ္းဆန္ေနဆဲပဲေလ။ လိေမၼာ္ပင္ပ်ိဳေတြလိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ပင္အိုေတြလိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရာသီေရာက္တိုင္း တာ၀န္ေၾကစြာ အသီး လိႈင္ေနသလိုပါပဲ။ ႏွစ္တိုင္း တာ၀န္မပ်က္ သီးလာေပမယ့္လို အရသာရွိဆဲ ...။

ထို႔အတူ မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ လိေမၼာ္ပင္နဲ႔ တူတဲ့ အခ်စ္ေတြကလည္း ... ခ်ိဳၿမိန္ဆဲ ... မရင္းႏွီးခဲ့ေပမယ့္ ရင္းႏွီးေနဆဲ။ ကဲ ... သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ အခ်စ္ေတြကေရာ ဘယ္အပင္လိုမ်ား ျဖစ္ေနမလဲဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မညာတမ္း ေတြးၾကည့္ၾကပါဦးေနာ္။ - ။

ဒါ ... အိပ္မက္လား

မီးေသာ္ၾကီး ရင္ေတြ ခုန္လိုက္တာေနာ္ ...။ ဘယ္လို ေျပာရမလဲ ဒီခံစားခ်က္ကို ဘယ္လို ဖြင့္ဆိုရမလဲ။ ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္၊ နားရြက္ဖ်ားေတြ ပူထူ၊ ရင္ခုန္သံေတြက တစ္ဒံုးဒံုး။ ကုလားဘုရားပြဲ လွည့္သလို ဆိုတာမ်ိဳးလား။ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမယ္ဆိုတာကို ကြဲကြဲျပားျပား မသိႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အို ... ေျခလွမ္းေတြလည္း အမွားမွား အယြင္းယြင္းနဲ႔။ ဒီေလွ်ာက္လက္စ လမ္းကေလးေတာင္ ဆံုးထိတိုင္ေအာင္ ေျခလွမ္းမွန္စြာနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါေတာ့မလား။ ေနာက္ေက်ာပဲ မလံုေတာ့သလို၊ ေရွ႕မွာပဲ တံတိုင္းၾကီးေတြမ်ား ကာဆီးထားေလသလား။ အို ... အို ...။

သူ … အၾကည့္ တစ္ခ်က္ေလးအတြင္းမွာ မီးေသာ္ၾကီးတစ္ေယာက္ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားနဲ႔ ဘာေတြ လႈပ္ရွားမိကုန္လဲဆိုတာ ေသခ်ာ မသိေတာ့ပါလား။ လူ႔ဘ၀ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရတာ ရွည္လွ်ားလွတယ္ ဆိုေပမယ့္ ဒီတစ္ခဏတာေလးဟာ မီးေသာ္ၾကီးအတြက္ေတာ့ တစ္ကမၻာတစ္မွ် ၾကာရွည္လိုက္တာေနာ္ ...။ မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ အသိနဲ႔ သတိေတြ ဘယ္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ၿပီၤလဲ။ ဒီေလာက္ၾကီး ေျဗာင္းဆန္သြားရေအာင္ မီၤးေသာ္ၾကီး နင္ဟာ ၁၀ ေက်ာ္သက္ေလးလား။ သစ္ရြက္ကေလးေတြ ေလတိုက္လို႔ လွဳပ္တာကို ဟာသလို႔ထင္ၿပီး ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိရေလာက္တဲ့ ၁၀ ေက်ာ္သစ္တစ္ေယာက္ဘ၀ကို နင္တစ္ေယာက္ လြပ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စိတ္တိုင္းၾက ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးၿပီ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘာကိုမွ အေတြ႔အၾကံဳမရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္လိုေတာ့ နင္မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ေျပာလည္းခံရယံုပဲ။ သူ႔အၾကည့္ တစ္ခ်က္ေလးအတြင္းမွာ အဲေလာက္ေတာင္ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္ေလ။ သူကေတာ့ မ်က္လံုးေလး အၾကည့္တစ္ခ်က္ပဲေပါ့။ သူ --- ဒင္းနစ္။

ဟယ္ ... ပန္းစည္းေလး ကိုင္လို႔ ေစါင့္ေနပါလား။ ငါ့ကို ေပးေတာ့မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္ေလ။ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ။ မီးေသာ္ၾကီးကိုမွ ဒီေနရာေလးမွာ အၿမဲရပ္လို႔ ေစာင့္ေစာင့္ေနခဲ့တာ။ မီးေသာ္ၾကီး သိပ္သတိထားမိတာေပါ့။ သူ႔ရဲ႕ ညိဳေမွာင္ေနတဲ့ မ်က္လံုးညိဳၾကီးေတြနဲ႔ အၿမဲစိုက္လို႔ ၾကည့္ၾကည့္ေနခဲ့တာ။ အခါအားေလွ်ာ္စြာ ပန္းစည္းေတြ၊ အရုပ္ေလးေတြကို ေပးတတ္ေသးတယ္ေလ။ ခုလဲၾကည့္ေလ ပန္းစည္းအၾကီးၾကီးနဲ႔ မီးေသာ္ၾကီးကို ေစာင့္ေနျပန္ပါၿပီ။ ေျခလွမ္းေတြလည္း ေယာင္မွားစ ျပဳလာၿပီ။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ေဟာ ... သူေနာက္ကေန လိုက္လာၿပီ။ ေရွ႕ဆို အိမ္ကို ေရာက္ေတာ့မယ္။ သိပ္မလိုေတာ့ဘူး။ ေခါင္းကို ငံု႔ထား မီးေသာ္။ ကဲ - အိမ္ေရွ႕ေရာက္ၿပီ။ အယ္ေတာ့ ... သူေလ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ မီးေသာ္ၾကီးကို ပန္းစည္း အတင္းေပးသြားၿပီး လွည့္ျပန္သြားၿပီ။ နားလည္ရ သိပ္ခက္ပါလား သူရယ္။ ေအာ္ ... ပန္းစည္းထဲမွာ ကဒ္ေလးတစ္ခု။ ဟယ္ ... ဗယ္လင္တိုင္းမွာ သူ ေခ်ာကလက္ လက္ေဆာင္ ေပးပါရေစတဲ့ေလ။ သူ --- ဘရက္ပစ္ ( မီးေသာ္ၾကီး အေခၚ = ဘလြတ္ပစ္ )

14.2.200-
( တင္းေတာင္… ) တံခါးဘဲလ္သံပါလား ...။ ဘယ္သူပါလိမ့္ ဒီေလာက္ ေစာေစာၾကီး။ စိတ္ရွဳပ္လိုက္တာေနာ္။ အိပ္ေရး မ၀ေသးပါဘူးဆိုမွ ...။ ေစာေစာစီးစီး အေႏွာက္အယွက္က ေပါပါ့။ ဆိုးပါ့ ... ဒီမနက္ကေတာ့ good morning မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါလား။ ဟမ္ ... ဘလြတ္ပစ္နဲ႔ ဒင္းနစ္ပါလား ...။ ဘာေတြလဲ ... ဘုရား ဘုရား ...။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ။ မဟုတ္ေသးပါဘူးေနာ္။ အမ္ ... ႏွစ္ေယာက္လံုးက ပန္းစည္းေတြ ေခ်ာကလက္ေတြနဲ႔။ တစ္ေယာက္က ႏွင္းဆီပန္း အျဖဴေလး တစ္ပြင့္ထဲနဲ႔ အသဲပံု ေခ်ာကလက္တစ္ခု။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ႏွင္းဆီပန္း အနီေလး တစ္ပြင့္နဲ႔ ေခ်ာကလက္။ ဘာေတြလဲ ... ဘာေတြလဲဟာ။ ဟာ ... လုပ္ျပန္ၿပီ သူေကၽြးတဲ့ ေခ်ာကလက္စားပါ၊ ငါေကၽြးတဲ့ ေခ်ာကလက္စားပါနဲ႔။ အာရုဏ္ေတြ ေနာက္လိုက္တာေနာ္။ မီးေသာ္ၾကီး ဘာေျပာရမလဲ၊ ဘာလုပ္ရမလဲ။ အဲ ... အဲ ... ႏွစ္ေယာက္လံုးက ဒူးေထာက္လုိက္ၾကၿပီ အေျဖကို ေတာင္းၾကေတာ့မွာလား ...။ မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ လက္တစ္ဖက္စီကို ၂ ေယာက္သား ၿပိဳင္တူ ဆြဲလိုက္ၾကတယ္။ မီးေသာ္ၾကီး ဘာလုပ္ရမလဲ ... မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ ညာဘက္ လက္ကို နမ္းေနတယ္ ...။ ဘယ္သူပါလိမ့္။ မီးေသာ္ၾကီးလည္း အာရုဏ္ေတြ ရွဳပ္ေနတာနဲ႔ ဘယ္တစ္ေယာက္က ညာဘက္ ဘယ္တစ္ေယာက္က ဘယ္ဘက္ဆိုတာ လံုး၀ သတိမထားလိုက္မိဘူး။ ဘယ္သူပါလိမ့္ေနာ္ ...။ ကဲ ... ေသခ်ာသြားေအာင္ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မယ္ ... မွန္းစမ္း ...။ ဟမ္ ... အၿမႇီးနဲ႔၊ ဟာ ...။ ဘယ္ေတြ ေရာက္ကုန္ၾကၿပီလဲ ဘလြတ္ပစ္ေကာ ဒင္းနစ္ေကာ ...။

အၿမႇီးေလး တစ္နန္႔နန္႔နဲ႔ မီးေသာ္ၾကီး အခ်စ္ေတာ္ ေခြးမေလး ေအာကစ္။ ေအာ္ ... မီးေသာ္ၾကီး ေန႔ခင္းၾကီးမွာ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီး အိမ္မက္လွလွ တစ္၀ၾကီး မက္ေနရွာသကိုး ...။ မီးေသာ္ၾကီး ေမြးေန႔မွာ အိမ္တံခါးမၾကီးကို ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ပန္းစည္းေတြက ေ၀ါကနဲ႔ အိမ္ထဲကို ၿပိဳဆင္းလာမလား ဆိုၿပီး စိတ္ကူး အေတြးေခ်ာ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိက္တာ ... ေခြးမကေလးက တစ္အီအီနဲ႔ လာႏိုးေတာ့မွပဲ ...။ အဟိ။-။