မီးေသာ္ၾကီး ၁ ေယာက္္ ဘာကိုမွ မယ္မယ္ရရ လုပ္လိုက္တယ္မရွိပဲ တေန႔တာကာလကို အခ်ိန္ကိုျဖဳန္းတီးျခင္း ဆိုတဲ့့ လုပ္ရပ္နဲ႔ ကုန္ဆံုးလိုက္ပါတယ္။ မီးေသာ္ၾကီးစဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ေရသည္မမ၏ စိ္တၲဇအေတြးမ်ား ဟာလဲ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ဦးတည္ရာမဲ့ေနသလို။ ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူးလို႔ မီးေသာ္ၾကီးေတြးမိ တယ္။ ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုမွ အခ်ိန္ေပးၿပီး ၀င္ေရာက္လာလည္သူေတြကို ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ဧည့္ခံေနဖို႔ မသင့္ဘူးဆို တာ။ အဲလို အေတြးမ်ိဳးေတာ့ ေတြးမိပါရဲ႕ ။ ဘယ္လိ္ုအရာမ်ိဳးေတြ ေပးရမလဲဆိုတာက်ေတာ့ မီးေသာ္ၾကီးတို႔က ေ၀းသြားျပန္ေရာ။
မီးေသာ္ၾကီးက စာေတြေပေတြကို အျခားေသာသူမ်ား ေရးသားေနၾကသလို ဖြဲ႔ႏြဲ႔စြာ ေျပာင္ေျမာက္စြာလဲ မေရးတတ္။ မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ခေလးဘ၀ထဲကပဲ။ မီးေသာ္ၾကီးက စာစီစာကံုးကိုလဲ ေၾကာက္ခဲ့ေသးတာ။ အဲဒီေတာ့ ကဲ … ဘယ္လိုလုပ္ၾကပါ့မလဲ။ ကိုယ့္ဘေလာ့ေလးကိုလဲ လာဖတ္ေစခ်င္တယ္။ အမ်ားသူငါေတြရဲ႕ ဘေလာ့ေတြမ်ားလို စာအေရးအသားနဲ႔လဲ မစြဲေဆာင္ႏိုင္၊ ဗဟုသုတ ဆိုတာမ်ိဳးေတြကလဲမပါ။ အဲဒီေတာ့မထူးပါဘူး မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ အတိတ္ကပံုရိပ္ေတြ၊ မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ ကဗ်ာမဆန္တဲ့ အေတြးေတြ၊ မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ စိတ္ကူးေတြ၊ မီးေသာ္ၾကီး ဖတ္မိသမွ်စာအုပ္ေတြ၊ အဲတာမ်ိဳးေလးေတြကိုပဲ ၀င္ ေရာက္လာလည္သူ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ားကို မွ်ေ၀ခံစားႏိုင္ေအာင္ပဲ မီးေသာ္ၾကီးက ၾကိဳးစားရ ေတာ့မွာေပါ့။
စိတၲဇအေတြးလို႔ ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း စိတၲဇဆန္တာမ်ိဳးေတြပဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ အားလံုး ၾကားဘူးၾကတဲ့အတိုင္း လူ႔စိတ္က ေမ်ာက္စိတ္ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ဒီမနက္ မီေသာ္ၾကီးတို႔ ထံုးစံအတိုင္း အိပ္ရာႏိုးေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ယူၿပီး အခန္းအျပင္ထြက္လာၿပီး ေခ်ာင္ကုပ္ေတာ့တာေပါ့။ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ဒီစာေလး ငါ့ဘေလာ့မွာ တင္ထားလိုက္ပါဦးမယ္ေလ ဆိုၿပီး အေတြးရတာနဲ႔ မီးေသာ္ၾကီးတင္လိုက္ပါတာပါ။ စာေရးသူကေတာ ့ေမာင္ျမၾကိဳင္။ ကေလးစာေပ ပထမဆုရခဲ့ဘူးတဲ့ စာအုပ္ေလး ၁ အုပ္ေပ့ါ။ အညာေဒသ ေနထိုင္သူတို႔ရဲ႕ဘ၀ ဒီ၀တ္ထုေလးမွာ ပါ၀င္တဲ့ ညိဳမေလးရဲ႕ ခေလး ၁ ေယာက္ရဲ႕ အေတြးနဲ႔အျမင္၊ သူမေလးရဲ႕ ရိုးသားမႈ၊ အဲတာေလးေတြက စာဖတ္သူေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏို္င္မွာပါ။ မီးေသာ္ၾကီးလဲၾကိဳက္တယ္။ မီးေသာ္ၾကီးလဲ အညာသူပဲေလ။ အမွန္က ဒီစာအုပ္ေလးက ၀တ္ထုတိုေလးေတြကို စုေပါင္းထားတာပါ။ ခုေတာ့ အဲထဲက ေကာင္းမယ္ထင္တာေလး ၁ ပုဒ္ကို မီးေသာ္ၾကီး တင္ေပးလိုက္တာပါ။ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါေနာ္။
(((( ျမန္မာမေလး )))))
“ ကဲ … စံရစ္၀ိုင္းေလး အလွည့္ ” ဆရာက ေခၚျပန္ေလၿပီ။ ညိဳမ မၾကိဳက္ပါ။ ျပန္မေျပာရဲသျဖင့္သာ ေအာင့္ခံ ေနလိုက္ရသည္။
ေကသီ၊ စန္ဒါ၊ သန္ဒါလဲ့၊ အိေထြး၊ သီတာ စသည္ျဖင့္ ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသူ ၁၃ ဦးရွိသည္။ သူတို႔ကို အမည္ရင္းအတိုင္း ေခၚေသာ္လည္း မိမိကိုမူ “ညိဳမ”ဟု မေခၚ။ “ဆံရစ္၀ိုင္းေလး” ဟူ၏။
ေခါင္းေပၚရွိ ဆံရစ္၀ုိင္းေလးေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ က်န္မိန္းကေလးအားလံုး ေခတ္ေပၚ ဆံတို ပံုစံမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ညိဳမက သူမ်ားထက္္ ေခတ္ေနာက္က်ေန၏။ ထူးျခားေနသည္။ မတတ္ႏိုင္ပါ။ လူၾကီးမ်ားက ဆံရစ္္၀ိုင္းထားမွ ျမန္မာသည္၊ တင့္တယ္သည္ ဆိုၾက၏။
“ ဆံရစ္၀ိုင္းမေလး ဆရာေမးတာေျဖေလ ”
“ ရွင္ ... ဆရာ ... ဘာ ”
“ သည္ကေလးမ ငိုင္တိုင္တိုင္နဲ႔ ”
ဆံရစ္၀ိုင္းအေၾကာင္း စဥ္းစားမိသျဖင့္ ဆရာဘာေမးလိုက္သည္ကို သတိမထားမိခဲ့ပါ။ ဆရာ့ကိုလဲျပန္မေမးရဲပါ။
“ ကၽြန္မ မေျဖတတ္ပါဘူး ဆရာ ”
ညိဳမ အလြယ္နည္းကို အသံုးျပဳလိုက္ရသည္။ လက္၀ါးကိုေပတံနဲ႔ ခတ္ဆတ္ဆတ္ေလး အရိုက္ခံလိုက္ရသည္။ ဆရာေမးမည့္ အမ်ိဳးသားေန႔အေၾကာင္း ညိဳမ အလြတ္ရခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။ ေမးလိုရာေမး ေျဖႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ “ ဆံရစ္၀ုိင္း ” ေၾကာင့္ ညိဳမ အရုိက္ခံလိုက္ရသည္။ ညိဳမသည္ တစ္ပတ္လွ်ိဴ တင္းတင္းထံုးထားေသာ မိမိဆံထံုးေလးကို ကိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။
“ သည္ ဆံရစ္၀ိုင္းေလး မရွိမွ ”
တပိ္ု႔တြဲလတြင္ ပြဲေတာ္ရွိသည္။ ဆံပင္အလွျပင္ဆိုင္ေတြ လာလိမ့္မည္။
x x x x x x
“ အေမ ကၽြန္မ ဒိုင္ယာနာပံု ဆံပင္ညွပ္ခ်င္တယ္ ”
“ အလိုေတာ္ ”
ပြဲေတာ္ခင္းသို႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပူဆာသည္။ ဘြားေအၾကီး အေမစုမွာ အလန္႔တၾကား အံ့အားသင့္သြားသည္။ “ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ညိဳမရယ္ ညည္း ဘာစိတ္ကူးေပါက္လာတာလဲဟင္ ”
“ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး ဆံထံုးမရွိၾကေတာ့ဘူး အေမရဲ႕ ။ သရီးစတက္ပံု၊ စန္ဒါေက၊ ဆံတုိဂုတ္၀ဲ၊ ဒိုင္ယာနာပံု၊ အို ... စံုလို႔စံုလို႔။ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ဆံရစ္၀ိုင္း ျဖစ္ေနတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဆရာၾကီးေရာ ဆရာေလးပါ ဆံရစ္၀ိုင္းေလးတဲ့။ ကၽြန္မရွက္တယ္ ”
“ အယ္ … ေတာ္။ ဆံရစ္၀ိုင္ေလးနဲ႔ လွလို႔ ခ်စ္စႏိုးေခၚတာပဲဟာ ”
“ ၿမိဳ႔က ဧည့္သည္ေတြလာရင္လဲ ၀ိုင္းၾကည့္ၾကတယ္။ မေနတတ္ဘူး ”
အေမစုမွာ သူ႔ေျမးအတြက္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။
“ သူမ်ားေတြ ဆံပင္ေတာင္ ေကာက္ၾကေသးတယ္။ ကၽြန္မက ရိုးရိုးပဲ ဆံပင္တိုပစ္မွာပါ။ ဆံပင္ညွပ္ခလဲ ကၽြန္မ စုထားတာပါ။ ေဟာသည္မွာ ”
ညိဳမသည္ ပလပ္စတစ္အိပ္ျဖင့္ အသင့္ထည့္ယူလာေသာ အေၾကြႏုတ္ ခုႏွစ္က်ပ္တမတ္ကို ထုတ္ျပသည္။
“ ခက္ပါလား ညိဳမရယ္။ ဆံပင္ကို အရွည္က အတိုျဖတ္ပစ္ရမယ္လို႔၊ ႏွေျမာစရာ။ ဆံရစ္၀ိုင္းေလးနဲ႔ပဲ လွပါတယ္ ငါ့ေျမးရယ္ ”
အေမစုက ညိဳမအား ေခ်ာ့ေမာ့ေဖ်ာင္းဖ်သည္။ မရ။
“ ဆံပင္ရွည္ကို တိုပစ္ရင္ ညည့္မေအက ေက်ာျပင္ကို ေျဗာတီးမွာပဲ ”
“ ရိုက္လဲ ခံရံုပဲ အေမ။ တစ္ခါပဲအနာခံမယ္။ တစ္ေလွ်ာက္လံုး မရွက္ခ်င္ဘူး ”
“ ေအးပါ။ စဥ္းစဥ္းစားစား လုပ္တာေပါ့။ ကဲ ... ညည္း ဘာ၀ယ္ခ်င္လဲေျပာ ”
အေမစုက ဆံပင္ညွပ္ဖို႔ေမ့သြားေအာင္ အရုပ္တန္းဘက္သို႔ေခၚျပသည္။ ညိဳမ ပါးပါသည္။ ၀ယ္ေပးသမွ်လဲယူမည္။ ဆံပင္ကိုလဲ ျဖတ္ျဖစ္ေအာင္ျဖတ္မည္။ ဘြားေအၾကီးက အလိုလိုက္ေနက်။ မိခင္ရိုက္လဲရိုက္ပါေစ။ အရုပ္ဆိုင္ေတြ တန္းစီေနသည္။ လွ်ပ္စစ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ သံပတ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ လႈပ္ရွားသည့္ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္အရုပ္ဆိုင္ႏွင့္ စက္ကူအရုပ္ဆိုင္မ်ားရွိေလသည္။
“ အေမဒါေလးအဖိုးေမးၾကည့္ေပးပါ ”
ႏိုင္ငံျခားျဖစ္အရုပ္ဆိုင္မွ ၀က္၀ံရုပ္ေလးကို လက္ညိွဳးထိုး ျပလိုက္သည္။ သံပပတ္ေပးထားေသာ ၀က္၀ံေလးသည္ ငါးမွ်ားတံျဖင့္ ငါးမွ်ားေနသည္။ သံလိုက္ငါးမွ်ားခ်ိတ္တြင္ သံျပားငါးကေလး ကပ္ပါလာသည္။ စားရန္ ပါးစပ္နားသို႔ ေျမွာက္တင္ယူလာသည္။ ကြင္းကေလးႏွင့္ တိုက္မိၿပီး ျပန္က်သြားသည္။ ေနာက္တၾကိမ္ထပ္မွ်ားေနျပန္သည္။
“ ဒါေလးက ဘယ္ေလာက္လဲကြဲ႔ ”
“ ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္ပါ အေမ... ”
“ အလိုေတာ္ ”
အေမစု အလန္႔တၾကား ေအာ္မိသြားသည္။ ညိဳမကို လက္တို႔ကာ ထိုဆိုင္ေရွ႕ မွ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္ခြာခဲ့သည္။ ဆိုင္ရွင္မွာ ၿပံဳးရင္းက်န္ရစ္ခဲ့သည္။
“ အေမ့မွာ ေငြ ၃၀ ပဲပါတယ္။ လိုအပ္တာေတြ ၀ယ္ရဦးမယ္။ ညည္း ျပတဲ့အရုပ္က ဆန္ ၁ ခြဲဖိုးထက္ အမ်ားၾကီး သာေနပါလား။ လာပါေအ ဖိုး၀ရုပ္၊ ဇီးကြက္ရုပ္ဆိုင္ သြား၀ယ္ရေအာင္ ”
စက္ကူအရုပ္ဆိုင္မွ ညိဳမႏွစ္သက္ေသာ ဖိုး၀ရုပ္ ၁ ရုပ္ကို ၀ယ္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ ... အိုးပုတ္ခ်ိဳးရုပ္ဆိုင္သို႔ ၀င္ၾကျပန္သည္။
“ ကဲ ... ငါ့ေျမး ၾကိဳက္ရာေရြးေပေတာ့ ”
ညိဳမသည္ ထမင္းအိုး၊ ဟင္းအိုး၊ ဒယ္အိုး၊ လက္ဖက္ရည္အိုး၊ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ႏွင့္ ေဗဒါဘူးငယ္ေလးမ်ားကို စိတ္တိုင္းက် ေရြးခ်ယ္ေနသည္။ လွ်ပ္လက္သကဲ့သို႔ ၀င္းခနဲလက္သြားသည္။ အေမစု၊ ဆိုင္ရွင္ႏွင့္ ညိဳမတို႔ အံ့အားသင့္သြားၾကသည္။
“ လန္႔သြားသလား ကေလးမ။ ဦးက အိုးပုတ္ခ်ိဳးရုပ္ ေရြးေနတာ သေဘာက်လို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ယူလိုက္တာပါ ”
ကင္မရာကို လြယ္ထားသည့္ ခန္႔ညားေသာ လူၾကီးကိုျမင္ေတြ႔ရသည္။
“ ေရြး ... ကေလးမ ၾကိဳက္တာယူ။ အဖိုးက်သမွ် ဦးကေပးပါ့မယ္ ”
“ သူမ်ား အလကားေပးတာ မယူရဘူးလို႔ ဘက မွာထားတယ္ဦးရယ္ ”
“ အလကားေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးက စာေရးဆရာ။ အိုးပုတ္၊ ခ်ိဳးရုပ္၊ ဖိုး၀ရုပ္အေၾကာင္း စာေရးဖို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ ယုူတာပါ။ ဓါတ္ပံုရိုက္ခေပါ့။ ကေလးမက ဆံရစ္၀ိုင္း ကေလးနဲ႔ ပင္နီနဲ႔ ေယာထမီနဲ႔ ဆိုေတာ့ သိပ္ေကာင္း၊ သိပ္ျမန္မာဆန္တာေပါ့။ သဘာ၀က်ေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလး ေခ်ာင္းရိုက္လိုက္ရတယ္။ မဂ္ဂဇင္း စာအုပ္ထဲ ထည့္ဖို႔ပါ”
“ ေဟာေတာ္ ... ကၽြန္မပံု စာအုပ္ထဲထည့္မယ္ ”
“ ဟုတ္တယ္။ ေငြတာရီ မဂ္ဂဇင္းထဲမွာ ေဆာင္းပါးနဲ႔ တြဲထည့္ပါရေစ ”
“ ဟင္ ... ရွက္စရာၾကီး။ ဆံရစ္၀ိုင္း ဆံထံုးၾကီးနဲ႔ ”
“ ဆံရစ္၀ိုင္းမို႔ ပိုသေဘာက်တာေပါ့။ ဆံတို ဂုတ္၀ဲေတြၾကားမွာ ဆံရစ္၀ိုင္း ရွားေနၿပီ။ ဂုဏ္ယူစမ္းပါ ကေလးမရယ္။ ျမန္မာျပည္ထဲက ျမန္မာပီသတဲ့ အညာသူ ျမန္မာမေလးအျဖစ္ ၀မ္းသာစမ္းပါ။ ”
စာေရးဆရာႏွင့္ ညိဳမတို႔ ေျပာေနသည္ကို အေမစုက ျပံဳးျပံဳးၾကီး နားေထာင္လ်က္ရွိသည္။ ညိဳမယူသမွ် အိုးပုတ္ဖိုးကို စာေရးဆရာၾကီးက ေပးေခ်လိုက္၏။ ေနာက္ ဖိုး၀ရုပ္ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ပုသိမ္ထီးကေလးေဆာင္းကာ အရုပ္ၾကည့္ေနဟန္ ဓါတ္ပံုရိုက္ေသး၏။
ညိဳမ လိပ္စာကိုလည္း မွတ္ယူထားလိုက္ေလသည္။ ညိဳမ ဆံပင္ညွပ္ရန္စိတ္မကူးေတာ့ပါ။ စုထားေသာေငြႏွင့္ ပလတ္စတစ္ မိန္းကေလးရုပ္ စုဘူးေလး၀ယ္ ယူလာခဲ့သည္။
x x x x x x x
မၾကာမီ ညိဳမတို႔အိမ္သို႔ စာေရးဆရာၾကီး ေရာက္လာသည္။ ပြဲေတာ္တြင္ ရိုက္ခဲ့ေသာ ေရာင္စံုဓါတ္ပံု ႏွစ္ပံုကို မွန္ေဘာင္သြင္းၿပီး လက္ေဆာင္ေပးသည္။ ညိဳမတို႔ မိသားစုႏွင့္လည္း ခင္မင္ရင္းႏွီးသြား၏။ အမည္ရင္းမွာ ဦးထူးျဖစ္သည္။ စာေရးရာတြင္ ကေလာင္အမည္မွာ ( ျမန္မာမႈ ေမာင္ထူး ) ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ စာေရးဆရာၾကီးကို အတင္းတားၿပီး ထမင္း ၁ နပ္ ေကၽြးလိုက္သည္။ ေနာက္ေလးလခန္႔ၾကာေသာအခါ ညိဳမအတြက္ ေငြတာရီ မဂ္ဂဇင္းတစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ရျပန္သည္။ အိုးပုတ္၊ ခ်ိဳးရုပ္၊ ဖိုး၀ရုပ္ ေဆာင္းပါးပါသည္။ ညိဳမ၏ ေရာင္စံုဓါတ္ပံုႏွစ္ပံုကို ပန္းခ်ီအမြမ္းအမံမ်ားျဖင့္ တခမ္းတနား ေဖၚျပထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ညိဳမ၏ ပံုမ်ားကို ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ စာဖတ္သူတို႔ ေတြ႔ျမင္ၾကရေတာ့မည္။ ညိဳမ ဂုဏ္ယူပါသည္။ ဆံရစ္၀ိုင္းေလးေၾကာင့္ ညိဳမသည္ ျမန္မာျပည္ထဲက ျမန္မာဆန္ေသာ အညာသူ ျမန္မာမေလး ျဖစ္ရေလျပီေကာ။------။
1985ခုမွာ စာေပဗိမာန္ စာမူဆု၊ ကေလးစာေပ ပထမဆုရၿပီး 1987ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ေမာင္ျမၾကိဳင္ရဲ႕ အညာသူေလးညိဳမ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးထဲက စာတပုဒ္ပါ။ ၾကိဳက္ႏွစ္ၾကမွာပါ။
မီးေသာ္ၾကီးက စာေတြေပေတြကို အျခားေသာသူမ်ား ေရးသားေနၾကသလို ဖြဲ႔ႏြဲ႔စြာ ေျပာင္ေျမာက္စြာလဲ မေရးတတ္။ မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ခေလးဘ၀ထဲကပဲ။ မီးေသာ္ၾကီးက စာစီစာကံုးကိုလဲ ေၾကာက္ခဲ့ေသးတာ။ အဲဒီေတာ့ ကဲ … ဘယ္လိုလုပ္ၾကပါ့မလဲ။ ကိုယ့္ဘေလာ့ေလးကိုလဲ လာဖတ္ေစခ်င္တယ္။ အမ်ားသူငါေတြရဲ႕ ဘေလာ့ေတြမ်ားလို စာအေရးအသားနဲ႔လဲ မစြဲေဆာင္ႏိုင္၊ ဗဟုသုတ ဆိုတာမ်ိဳးေတြကလဲမပါ။ အဲဒီေတာ့မထူးပါဘူး မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ အတိတ္ကပံုရိပ္ေတြ၊ မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ ကဗ်ာမဆန္တဲ့ အေတြးေတြ၊ မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ စိတ္ကူးေတြ၊ မီးေသာ္ၾကီး ဖတ္မိသမွ်စာအုပ္ေတြ၊ အဲတာမ်ိဳးေလးေတြကိုပဲ ၀င္ ေရာက္လာလည္သူ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ားကို မွ်ေ၀ခံစားႏိုင္ေအာင္ပဲ မီးေသာ္ၾကီးက ၾကိဳးစားရ ေတာ့မွာေပါ့။
စိတၲဇအေတြးလို႔ ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း စိတၲဇဆန္တာမ်ိဳးေတြပဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ အားလံုး ၾကားဘူးၾကတဲ့အတိုင္း လူ႔စိတ္က ေမ်ာက္စိတ္ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ဒီမနက္ မီေသာ္ၾကီးတို႔ ထံုးစံအတိုင္း အိပ္ရာႏိုးေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ယူၿပီး အခန္းအျပင္ထြက္လာၿပီး ေခ်ာင္ကုပ္ေတာ့တာေပါ့။ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ဒီစာေလး ငါ့ဘေလာ့မွာ တင္ထားလိုက္ပါဦးမယ္ေလ ဆိုၿပီး အေတြးရတာနဲ႔ မီးေသာ္ၾကီးတင္လိုက္ပါတာပါ။ စာေရးသူကေတာ ့ေမာင္ျမၾကိဳင္။ ကေလးစာေပ ပထမဆုရခဲ့ဘူးတဲ့ စာအုပ္ေလး ၁ အုပ္ေပ့ါ။ အညာေဒသ ေနထိုင္သူတို႔ရဲ႕ဘ၀ ဒီ၀တ္ထုေလးမွာ ပါ၀င္တဲ့ ညိဳမေလးရဲ႕ ခေလး ၁ ေယာက္ရဲ႕ အေတြးနဲ႔အျမင္၊ သူမေလးရဲ႕ ရိုးသားမႈ၊ အဲတာေလးေတြက စာဖတ္သူေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏို္င္မွာပါ။ မီးေသာ္ၾကီးလဲၾကိဳက္တယ္။ မီးေသာ္ၾကီးလဲ အညာသူပဲေလ။ အမွန္က ဒီစာအုပ္ေလးက ၀တ္ထုတိုေလးေတြကို စုေပါင္းထားတာပါ။ ခုေတာ့ အဲထဲက ေကာင္းမယ္ထင္တာေလး ၁ ပုဒ္ကို မီးေသာ္ၾကီး တင္ေပးလိုက္တာပါ။ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါေနာ္။
(((( ျမန္မာမေလး )))))
“ ကဲ … စံရစ္၀ိုင္းေလး အလွည့္ ” ဆရာက ေခၚျပန္ေလၿပီ။ ညိဳမ မၾကိဳက္ပါ။ ျပန္မေျပာရဲသျဖင့္သာ ေအာင့္ခံ ေနလိုက္ရသည္။
ေကသီ၊ စန္ဒါ၊ သန္ဒါလဲ့၊ အိေထြး၊ သီတာ စသည္ျဖင့္ ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသူ ၁၃ ဦးရွိသည္။ သူတို႔ကို အမည္ရင္းအတိုင္း ေခၚေသာ္လည္း မိမိကိုမူ “ညိဳမ”ဟု မေခၚ။ “ဆံရစ္၀ိုင္းေလး” ဟူ၏။
ေခါင္းေပၚရွိ ဆံရစ္၀ုိင္းေလးေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ က်န္မိန္းကေလးအားလံုး ေခတ္ေပၚ ဆံတို ပံုစံမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ညိဳမက သူမ်ားထက္္ ေခတ္ေနာက္က်ေန၏။ ထူးျခားေနသည္။ မတတ္ႏိုင္ပါ။ လူၾကီးမ်ားက ဆံရစ္္၀ိုင္းထားမွ ျမန္မာသည္၊ တင့္တယ္သည္ ဆိုၾက၏။
“ ဆံရစ္၀ိုင္းမေလး ဆရာေမးတာေျဖေလ ”
“ ရွင္ ... ဆရာ ... ဘာ ”
“ သည္ကေလးမ ငိုင္တိုင္တိုင္နဲ႔ ”
ဆံရစ္၀ိုင္းအေၾကာင္း စဥ္းစားမိသျဖင့္ ဆရာဘာေမးလိုက္သည္ကို သတိမထားမိခဲ့ပါ။ ဆရာ့ကိုလဲျပန္မေမးရဲပါ။
“ ကၽြန္မ မေျဖတတ္ပါဘူး ဆရာ ”
ညိဳမ အလြယ္နည္းကို အသံုးျပဳလိုက္ရသည္။ လက္၀ါးကိုေပတံနဲ႔ ခတ္ဆတ္ဆတ္ေလး အရိုက္ခံလိုက္ရသည္။ ဆရာေမးမည့္ အမ်ိဳးသားေန႔အေၾကာင္း ညိဳမ အလြတ္ရခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။ ေမးလိုရာေမး ေျဖႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ “ ဆံရစ္၀ုိင္း ” ေၾကာင့္ ညိဳမ အရုိက္ခံလိုက္ရသည္။ ညိဳမသည္ တစ္ပတ္လွ်ိဴ တင္းတင္းထံုးထားေသာ မိမိဆံထံုးေလးကို ကိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။
“ သည္ ဆံရစ္၀ိုင္းေလး မရွိမွ ”
တပိ္ု႔တြဲလတြင္ ပြဲေတာ္ရွိသည္။ ဆံပင္အလွျပင္ဆိုင္ေတြ လာလိမ့္မည္။
x x x x x x
“ အေမ ကၽြန္မ ဒိုင္ယာနာပံု ဆံပင္ညွပ္ခ်င္တယ္ ”
“ အလိုေတာ္ ”
ပြဲေတာ္ခင္းသို႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပူဆာသည္။ ဘြားေအၾကီး အေမစုမွာ အလန္႔တၾကား အံ့အားသင့္သြားသည္။ “ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ညိဳမရယ္ ညည္း ဘာစိတ္ကူးေပါက္လာတာလဲဟင္ ”
“ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး ဆံထံုးမရွိၾကေတာ့ဘူး အေမရဲ႕ ။ သရီးစတက္ပံု၊ စန္ဒါေက၊ ဆံတုိဂုတ္၀ဲ၊ ဒိုင္ယာနာပံု၊ အို ... စံုလို႔စံုလို႔။ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ဆံရစ္၀ိုင္း ျဖစ္ေနတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဆရာၾကီးေရာ ဆရာေလးပါ ဆံရစ္၀ိုင္းေလးတဲ့။ ကၽြန္မရွက္တယ္ ”
“ အယ္ … ေတာ္။ ဆံရစ္၀ိုင္ေလးနဲ႔ လွလို႔ ခ်စ္စႏိုးေခၚတာပဲဟာ ”
“ ၿမိဳ႔က ဧည့္သည္ေတြလာရင္လဲ ၀ိုင္းၾကည့္ၾကတယ္။ မေနတတ္ဘူး ”
အေမစုမွာ သူ႔ေျမးအတြက္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။
“ သူမ်ားေတြ ဆံပင္ေတာင္ ေကာက္ၾကေသးတယ္။ ကၽြန္မက ရိုးရိုးပဲ ဆံပင္တိုပစ္မွာပါ။ ဆံပင္ညွပ္ခလဲ ကၽြန္မ စုထားတာပါ။ ေဟာသည္မွာ ”
ညိဳမသည္ ပလပ္စတစ္အိပ္ျဖင့္ အသင့္ထည့္ယူလာေသာ အေၾကြႏုတ္ ခုႏွစ္က်ပ္တမတ္ကို ထုတ္ျပသည္။
“ ခက္ပါလား ညိဳမရယ္။ ဆံပင္ကို အရွည္က အတိုျဖတ္ပစ္ရမယ္လို႔၊ ႏွေျမာစရာ။ ဆံရစ္၀ိုင္းေလးနဲ႔ပဲ လွပါတယ္ ငါ့ေျမးရယ္ ”
အေမစုက ညိဳမအား ေခ်ာ့ေမာ့ေဖ်ာင္းဖ်သည္။ မရ။
“ ဆံပင္ရွည္ကို တိုပစ္ရင္ ညည့္မေအက ေက်ာျပင္ကို ေျဗာတီးမွာပဲ ”
“ ရိုက္လဲ ခံရံုပဲ အေမ။ တစ္ခါပဲအနာခံမယ္။ တစ္ေလွ်ာက္လံုး မရွက္ခ်င္ဘူး ”
“ ေအးပါ။ စဥ္းစဥ္းစားစား လုပ္တာေပါ့။ ကဲ ... ညည္း ဘာ၀ယ္ခ်င္လဲေျပာ ”
အေမစုက ဆံပင္ညွပ္ဖို႔ေမ့သြားေအာင္ အရုပ္တန္းဘက္သို႔ေခၚျပသည္။ ညိဳမ ပါးပါသည္။ ၀ယ္ေပးသမွ်လဲယူမည္။ ဆံပင္ကိုလဲ ျဖတ္ျဖစ္ေအာင္ျဖတ္မည္။ ဘြားေအၾကီးက အလိုလိုက္ေနက်။ မိခင္ရိုက္လဲရိုက္ပါေစ။ အရုပ္ဆိုင္ေတြ တန္းစီေနသည္။ လွ်ပ္စစ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ သံပတ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ လႈပ္ရွားသည့္ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္အရုပ္ဆိုင္ႏွင့္ စက္ကူအရုပ္ဆိုင္မ်ားရွိေလသည္။
“ အေမဒါေလးအဖိုးေမးၾကည့္ေပးပါ ”
ႏိုင္ငံျခားျဖစ္အရုပ္ဆိုင္မွ ၀က္၀ံရုပ္ေလးကို လက္ညိွဳးထိုး ျပလိုက္သည္။ သံပပတ္ေပးထားေသာ ၀က္၀ံေလးသည္ ငါးမွ်ားတံျဖင့္ ငါးမွ်ားေနသည္။ သံလိုက္ငါးမွ်ားခ်ိတ္တြင္ သံျပားငါးကေလး ကပ္ပါလာသည္။ စားရန္ ပါးစပ္နားသို႔ ေျမွာက္တင္ယူလာသည္။ ကြင္းကေလးႏွင့္ တိုက္မိၿပီး ျပန္က်သြားသည္။ ေနာက္တၾကိမ္ထပ္မွ်ားေနျပန္သည္။
“ ဒါေလးက ဘယ္ေလာက္လဲကြဲ႔ ”
“ ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္ပါ အေမ... ”
“ အလိုေတာ္ ”
အေမစု အလန္႔တၾကား ေအာ္မိသြားသည္။ ညိဳမကို လက္တို႔ကာ ထိုဆိုင္ေရွ႕ မွ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္ခြာခဲ့သည္။ ဆိုင္ရွင္မွာ ၿပံဳးရင္းက်န္ရစ္ခဲ့သည္။
“ အေမ့မွာ ေငြ ၃၀ ပဲပါတယ္။ လိုအပ္တာေတြ ၀ယ္ရဦးမယ္။ ညည္း ျပတဲ့အရုပ္က ဆန္ ၁ ခြဲဖိုးထက္ အမ်ားၾကီး သာေနပါလား။ လာပါေအ ဖိုး၀ရုပ္၊ ဇီးကြက္ရုပ္ဆိုင္ သြား၀ယ္ရေအာင္ ”
စက္ကူအရုပ္ဆိုင္မွ ညိဳမႏွစ္သက္ေသာ ဖိုး၀ရုပ္ ၁ ရုပ္ကို ၀ယ္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ ... အိုးပုတ္ခ်ိဳးရုပ္ဆိုင္သို႔ ၀င္ၾကျပန္သည္။
“ ကဲ ... ငါ့ေျမး ၾကိဳက္ရာေရြးေပေတာ့ ”
ညိဳမသည္ ထမင္းအိုး၊ ဟင္းအိုး၊ ဒယ္အိုး၊ လက္ဖက္ရည္အိုး၊ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ႏွင့္ ေဗဒါဘူးငယ္ေလးမ်ားကို စိတ္တိုင္းက် ေရြးခ်ယ္ေနသည္။ လွ်ပ္လက္သကဲ့သို႔ ၀င္းခနဲလက္သြားသည္။ အေမစု၊ ဆိုင္ရွင္ႏွင့္ ညိဳမတို႔ အံ့အားသင့္သြားၾကသည္။
“ လန္႔သြားသလား ကေလးမ။ ဦးက အိုးပုတ္ခ်ိဳးရုပ္ ေရြးေနတာ သေဘာက်လို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ယူလိုက္တာပါ ”
ကင္မရာကို လြယ္ထားသည့္ ခန္႔ညားေသာ လူၾကီးကိုျမင္ေတြ႔ရသည္။
“ ေရြး ... ကေလးမ ၾကိဳက္တာယူ။ အဖိုးက်သမွ် ဦးကေပးပါ့မယ္ ”
“ သူမ်ား အလကားေပးတာ မယူရဘူးလို႔ ဘက မွာထားတယ္ဦးရယ္ ”
“ အလကားေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးက စာေရးဆရာ။ အိုးပုတ္၊ ခ်ိဳးရုပ္၊ ဖိုး၀ရုပ္အေၾကာင္း စာေရးဖို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ ယုူတာပါ။ ဓါတ္ပံုရိုက္ခေပါ့။ ကေလးမက ဆံရစ္၀ိုင္း ကေလးနဲ႔ ပင္နီနဲ႔ ေယာထမီနဲ႔ ဆိုေတာ့ သိပ္ေကာင္း၊ သိပ္ျမန္မာဆန္တာေပါ့။ သဘာ၀က်ေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလး ေခ်ာင္းရိုက္လိုက္ရတယ္။ မဂ္ဂဇင္း စာအုပ္ထဲ ထည့္ဖို႔ပါ”
“ ေဟာေတာ္ ... ကၽြန္မပံု စာအုပ္ထဲထည့္မယ္ ”
“ ဟုတ္တယ္။ ေငြတာရီ မဂ္ဂဇင္းထဲမွာ ေဆာင္းပါးနဲ႔ တြဲထည့္ပါရေစ ”
“ ဟင္ ... ရွက္စရာၾကီး။ ဆံရစ္၀ိုင္း ဆံထံုးၾကီးနဲ႔ ”
“ ဆံရစ္၀ိုင္းမို႔ ပိုသေဘာက်တာေပါ့။ ဆံတို ဂုတ္၀ဲေတြၾကားမွာ ဆံရစ္၀ိုင္း ရွားေနၿပီ။ ဂုဏ္ယူစမ္းပါ ကေလးမရယ္။ ျမန္မာျပည္ထဲက ျမန္မာပီသတဲ့ အညာသူ ျမန္မာမေလးအျဖစ္ ၀မ္းသာစမ္းပါ။ ”
စာေရးဆရာႏွင့္ ညိဳမတို႔ ေျပာေနသည္ကို အေမစုက ျပံဳးျပံဳးၾကီး နားေထာင္လ်က္ရွိသည္။ ညိဳမယူသမွ် အိုးပုတ္ဖိုးကို စာေရးဆရာၾကီးက ေပးေခ်လိုက္၏။ ေနာက္ ဖိုး၀ရုပ္ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ပုသိမ္ထီးကေလးေဆာင္းကာ အရုပ္ၾကည့္ေနဟန္ ဓါတ္ပံုရိုက္ေသး၏။
ညိဳမ လိပ္စာကိုလည္း မွတ္ယူထားလိုက္ေလသည္။ ညိဳမ ဆံပင္ညွပ္ရန္စိတ္မကူးေတာ့ပါ။ စုထားေသာေငြႏွင့္ ပလတ္စတစ္ မိန္းကေလးရုပ္ စုဘူးေလး၀ယ္ ယူလာခဲ့သည္။
x x x x x x x
မၾကာမီ ညိဳမတို႔အိမ္သို႔ စာေရးဆရာၾကီး ေရာက္လာသည္။ ပြဲေတာ္တြင္ ရိုက္ခဲ့ေသာ ေရာင္စံုဓါတ္ပံု ႏွစ္ပံုကို မွန္ေဘာင္သြင္းၿပီး လက္ေဆာင္ေပးသည္။ ညိဳမတို႔ မိသားစုႏွင့္လည္း ခင္မင္ရင္းႏွီးသြား၏။ အမည္ရင္းမွာ ဦးထူးျဖစ္သည္။ စာေရးရာတြင္ ကေလာင္အမည္မွာ ( ျမန္မာမႈ ေမာင္ထူး ) ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ စာေရးဆရာၾကီးကို အတင္းတားၿပီး ထမင္း ၁ နပ္ ေကၽြးလိုက္သည္။ ေနာက္ေလးလခန္႔ၾကာေသာအခါ ညိဳမအတြက္ ေငြတာရီ မဂ္ဂဇင္းတစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ရျပန္သည္။ အိုးပုတ္၊ ခ်ိဳးရုပ္၊ ဖိုး၀ရုပ္ ေဆာင္းပါးပါသည္။ ညိဳမ၏ ေရာင္စံုဓါတ္ပံုႏွစ္ပံုကို ပန္းခ်ီအမြမ္းအမံမ်ားျဖင့္ တခမ္းတနား ေဖၚျပထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ညိဳမ၏ ပံုမ်ားကို ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ စာဖတ္သူတို႔ ေတြ႔ျမင္ၾကရေတာ့မည္။ ညိဳမ ဂုဏ္ယူပါသည္။ ဆံရစ္၀ိုင္းေလးေၾကာင့္ ညိဳမသည္ ျမန္မာျပည္ထဲက ျမန္မာဆန္ေသာ အညာသူ ျမန္မာမေလး ျဖစ္ရေလျပီေကာ။------။
1985ခုမွာ စာေပဗိမာန္ စာမူဆု၊ ကေလးစာေပ ပထမဆုရၿပီး 1987ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ေမာင္ျမၾကိဳင္ရဲ႕ အညာသူေလးညိဳမ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးထဲက စာတပုဒ္ပါ။ ၾကိဳက္ႏွစ္ၾကမွာပါ။
1 comment:
လာလည္သြားတယ္
cbox မွာ ဘာမွေရးလို႔လဲမရဘူး
www.photochitoo.blogspot.com
လာလည္ပါအံုး
Post a Comment