ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး

မီးေသာ္ၾကီး စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ၾကားထဲကေန စာရြက္ေလး ၂ ရြက္ ထြက္လာလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟိုတစ္ခ်ိန္တုန္းက လျပည့္ညရဲ႕ ခံစားမွဴေလးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ မီးေသာ္ၾကီးလည္း အဲလို စာရြက္ပိုင္းစေလးေတြနဲ႔ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ေရးထားတာေတြ စည္းကမ္းရွိစြာ အသိမ္းေကာင္းမွဳေၾကာင့္ ဘယ္ေတြ ေရာက္ကုန္တယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ခု ဒီစာရြက္ေလးေတြေတာင္ ကံဆိုးလို႔ မီးေသာ္ၾကီးက လာေတြ႔ေနေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္သြားေအာင္ မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ ဘေလာ့ေလးမွာ တင္လုိက္မယ္ေနာ္။ မူရင္းကိုပဲ စကမ္တင္ၿပီး တင္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေစာင္က ၀ါးေနတယ္။ မိတၱဴကူးၿပီးမွ တင္လုိက္တာမို႔လို႔ေလ ... သူ႔မူရင္းအတိုင္းဆို စာရြက္က ၾကီးေနေတာ့ စကမ္တင္ရတာ အဆင္မေျပလို႔ နည္းနည္းေသးေအာင္ မိတၱဴဆြဲလိုက္တာ ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္မသိ ၀ါးေနေရာ။ အဲေၾကာင့္ စာနဲ႔လည္း သပ္သပ္ေရးေပးထားတယ္ေနာ္။ မီးေသာ္ၾကီးဆိုတာ အဲခ်ိန္ထဲကေန အဲမတိုင္ခင္ခ်ိန္ထဲကေန အဲလိုေပါခဲ့တယ္ ဆိုတာ သက္ေသျပသလိုပဲေပါ့ေနာ္။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး အမွတ္တရေလးပါ။

လ ... အရမ္းသာတယ္။ လ ... သာတာကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ တစ္ခုခုကို ခံစားၾကည့္ခ်င္တယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေလာကၾကီးဟာ လေရာင္ေအာက္မွာ ျပားျပား၀ပ္ေနတယ္။ သူက ( ေလာကၾကီးက ) အလိုက္သိစြာနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတယ္ေလ။ အခုခ်ိန္မွာ သဘာ၀ေလာကၾကီးက အရမ္းကို ခ်စ္စရာေကာင္းေနတယ္။ လျပည့္ညရဲ႕ နိဂံုးဆိုတာ လကြယ္ညရဲ႕ နိဒါန္းတစ္ခုပဲ။ အခုခ်ိန္မွာ ( လျပည့္ညမွာ ) အရမ္း လွပေနတဲ့ ေလာကၾကီးက လကြယ္ည အခုခ်ိန္ဆိုရင္ ေမွာင္မုိက္ျခင္းအတိၿပီးစြာနဲ႔ ေၾကာက္စရာ သတၱ၀ါဆိုးတစ္ေကာင္နဲ႔ အရမ္းကို တူေနလိမ့္မယ္။ အခုလို သာယာလွပေနတဲ့ ညတစ္ညမွာ ခ်စ္သူ ( ခ်စ္ရတဲ့သူ ) ႏွစ္ဦး ရွိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ အရမ္းကို ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းမွာပဲ။ လသာတဲ့ညမွာ လေရာင္လံႈရင္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္အတူ လမ္းေလွ်ာက္မယ္ဆိုရင္ ဒါမွမဟုတ္ အရမ္းကုိသာယာေနတဲ့ လမင္းၾကီးကို ႏွစ္ေယာက္အတူ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ တူညီတဲ့ ရင္ခုန္သံကို ခံစားမယ္ဆိုရင္ အခုလို ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔စြာနဲ႔ တစ္ဦးတည္းသာေနတဲ့ လမင္းကို အေဖၚျပဳေပးရင္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ ေျခာက္ေသြ႔အထီးက်န္ေနတဲ့ ေလာကၾကီးကို သာယာစိုေျပေအာင္ လုပ္ေပးနုိင္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ လကြယ္ည ေရာက္ခဲ့ရင္လည္း အနားမွာ အားကိုးစရာ ခ်စ္သူရွိေနေတာ့ ေၾကာက္စရာ မေကာင္းေတာ့ဘူးေပါ့။ ( ခံစားၾကည့္ခ်င္တယ္ ) ေကာင္းကင္မွာ သာေနတဲ့ လမင္းၾကီးေရ နင္တစ္ဦးတည္း ျဖစ္ေနလို႔ ပ်င္းမ်ားေနမလားပဲ။ တစ္ကယ္ေတာ့ လဆိုတာ ကမၻာရဲ႕ အရံၿဂိဳလ္ တစ္လံုးပဲလို႔ သိပၸံပညာရွင္ သုေတသီေတြက ေျပာတယ္။ ငါ့အျမင္မွာေတာ့ ဆန္ဖြပ္ေနတဲ့ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္နဲ႔ ျပန္႔က်ဲၿပီး လြင့္စင္လာမယ့္ ဆန္ေစ့ေလးေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ ယုန္ေလးတစ္ေကာင္ကို ျခံခတ္ေပးထားတာနဲ႔ တူတယ္လို႔ ျမင္တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖိုးလမင္းၾကီးဆီကေန ထမင္းဆီဆမ္း ေရႊလင္ပန္းနဲ႔ေပးဖို႔ ေတာင္းခဲ့ဘူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖိုးၾကီး ( ဆန္ဖြပ္တဲ့ အဖိုးၾကီး ) က အရမ္း အိုေနၿပီထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူဖြပ္ေနတဲ့ ဆန္က အခုထက္ထိတိုင္ ထမင္း ျဖစ္မလာေသးဘူးေလ။ သူဖြပ္ေနတဲ့ စပါးေတြကိုကေန ဆန္ မျဖစ္ေသးတာ ထင္တယ္ေနာ္။ ငါေမွ်ာ္လင့္စြာနဲ႔ လျပည့္ညတိုင္း ၾကည့္မိတယ္။ ဒီေန႔ညထိ သူ ဆန္ဖြပ္ေနတုန္းပဲေလ။ ဒါေတြထားလိုက္ပါ။ ေအးျမတဲ့ လေရာင္ကုိ ခံစားတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနားမွာ အေဖၚမရွိေတာ့ ခံစားမႈက မျပည့္စံုတာရယ္ ပိုၿပီးျပင္းထန္တာရယ္ ေရာေနတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ လသာတဲ့လျပည့္ညမွာ သာေနတဲ့ လမင္းၾကီးရဲ႕ ေအးျမတဲ့ အလင္းေရာင္ကို ခံစားရင္းနဲ႔ ဘယ္ခ်ိန္မွာမ်ား ေရႊလင္ပန္းနဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ ထမင္းဆီဆမ္း ေရာက္လာမလဲဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေနာ္ ... ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။

၂၄.၇.၂၀၀၂
၀ါဆိုလျပည့္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔၊ ည ၁၂နာရီ တိတိ

မႏွစ္တုန္းကလည္း ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔မွာ စာတစ္ေစာင္ေရးျဖစ္တယ္။ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ စာတစ္ေစာင္ပါ။ အဲဒါ - ဒီေန႔ေရာက္ေတာ့ သတိရမိတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေစာင္ ထပ္ေရးမိသြားတာ။ မႏွစ္တုန္းက ဒီအခ်ိန္မွာ ေတြးမိတဲ့ အေတြးက ဒီႏွစ္ေတြးမိတာနဲ႔ မတူဘူး။ မႏွစ္တုန္းက လသာတာကိုၾကည့္ၿပီး ခံစားမိတယ္။ ဒီႏွစ္က မနက္ျဖန္ ေစ်းေန႔မွာ ပိတ္စသြား၀ယ္ၿပီး စကတ္ တစ္ထည္ ခ်ဳပ္၀တ္မယ္လို႔ ေတြးထားမိတယ္။ ေစ်းလည္း လယ္မယ္ေပါ့။ ေနာင္ႏွစ္ ဒီအခ်ိန္မွာေရာ ဘာေတြမ်ား ေတြးမိဦးမလည္း မသိဘူး။ တစ္ႏွစ္ ဆိုတာ ခဏေလးနဲ႔ ကုန္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြက အမ်ားၿကီး - ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ၊ ၀မ္းနည္းစရာေတြ၊ စိတ္ပ်က္စရာေတြ - ဘာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္၊ ဘယ္လို ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ မမွတ္မိေပမယ့္ ျဖစ္ခဲ့တာေတြ အားလံုးကို သိေနခဲ့တယ္။ ဒီေန႔မွစၿပီး ေနာင္ႏွစ္အခ်ိန္အထိ အတြင္းမွာေရာ ဘာေတြျဖစ္ၿပီး ဘာေတြၿကံုဆံုရဦးမွာလဲ။ အင္ … တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာေရာ၊ အရင္တုန္းကႏွစ္ေတြမွာေရာ၊ အခုလက္ရွိအေျခအေနမွာေရာ မေျပာင္းလဲပဲ တူညီတာ တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါက လထဲက အဖိုးအိုက ဆန္ဖြပ္ေနၿပီး ယုန္ကေလးက ေမွ်ာ္ေနတာပဲ။ အဖိုးအိုရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ယုန္ကေလးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္။ ငါကေရာ ေနာင္လာမယ့္ ႏွစ္ေတြမွာ ဘာေတြကိုမ်ား လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိမလဲ မသိဘူး။ အိပ္ေတာ့မယ္။

၁၄.၇.၂၀၀၃
၀ါဆိုလျပည့္၊ တနဂၤေႏြေန႔