လာေရာက္ဖတ္ရုွႀကသူအားလံုးကိုေက်းဇူးပါရွင္ Mee Mee Thaw Gyi

Tuesday, December 05, 2006

ဒီေခါက္ဆြဲ ... ေကာင္းလို႔လည္း စားတာပါ

မီးေသာ္ၾကီး အပ်င္းအဘိ္ဓမၼာကို ျပဳစုေနပါတယ္။ အမ်ားသူငါေတြကို လိုက္ေမးရင္ တိက်ေသခ်ာေသာ စိတ္တိုင္းက်ႏိုင္မည့္ အေျဖမ်ိဳး မရမွာ စိုးရိမ္လြန္းအားၾကီးၿပီး မီးေသာ္ၾကီး ကိုယ္တိုင္ ေလ့လာေနပါတယ္။ အပ်င္းေကာင္ေလးေတြကလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာ စိတ္ၾကိဳက္ ပြားမ်ားၿပီးရင္း ပြားမ်ားလ်က္ရွိ၏။ ဟုတ္ကဲ့ … မီးေသာ္ၾကီး အရမ္း ပ်င္းေနပါတယ္။ မည္သည့္ အလုပ္ကိုမွ ေရရာစြာ မလုပ္ပဲ အေခ်ာင္ခို အပ်င္းထူ လူပိုၾကီးလုပ္ကာ ျမင္ျမင္သမွ်ကို စိတ္တိုင္းမက်ပဲ လိုက္ၿပီး ဂ်စ္တိုက္ေနတာ ရက္အတန္ ၾကာေနပါၿပီ။ မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ မာတာမိခင္နဲ႔လဲ စကားကို လိုရင္းထက္ ပိုေျပာလို႔မရေသာ အေျခအေနတြင္ ေရာက္ရွိလို႔ ေနပါတယ္။ မီးေသာ္ၾကီးနဲ႔ အခုတေလာ ေပါင္းရ အဆင္ေျပတာဆိုလို႔ အစားအစာမ်ားပဲရွိ၏။ အခု စာေရးေနတာေတာင္မွ ဆာေနေသးတယ္။ ( ဒြတ္ခ )။ မီးေသာ္ၾကီးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာလဲ နည္းနည္းေလး အလွမ္းေ၀းတဲ့ ေနရာကေန ၾကည့္ရင္ အတုမရွိ ေက်ာင္းက တိုင္လံုးၾကီး ေရြ႕လာသလို ျဖစ္ေနၿပီ။ စိတ္ေတာ့ ပ်က္စ ျပဳေနၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ အစာအိမ္က လက္မခံဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ သူတုိ႔ကလဲ ခုမွ ေပါင္းမိေနလုိက္တာ။ အစာအိမ္က အခ်က္ျပတာနဲ႔ ပါးစပ္က ရယ္ဒီ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲလို။ မီးေသာ္ၾကီး အ၀တ္အစား သြား၀ယ္ရင္လည္း ဆိုင္က အမ ဆိုဒ္ၾကီးရွိတယ္လို႔ ေျပာရင္ မီးေသာ္ၾကီး နည္းနည္းမွ မခံခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာ့ ျပန္မၾကည့္ပဲ။ ( အဟိ )။ အမ ၀ိတ္ေလွ်ာ့ေတာ့ ေနာ္လို႔ ေျပာၾကရင္လဲ မီးေသာ္ၾကီးက - အင္း ... ဟုတ္တယ္ ေလွ်ာ့ရေတာ့မွာ၊ စိတ္ေတာ့ကူးထားတယ္၊ မလုပ္ျဖစ္ေသးဘူး လို႔ေတာ့ ေျပာလိုက္တာပဲ။ ကဲ - စားခ်ိန္လည္းေရာက္ေရာ အစားအစာလူနဲ႔ တည့္တယ္ဆိုၿပီး စားလိုက္တာပဲ။ အဲ အ၀တ္ကေလး မ၀တ္ရလဲ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဆိုၿပီး တီးပလိုက္တာပဲ။ ေလွ်ာ့တာဆိုလို႔ လံုခ်ည္၀တ္ထားရင္ လံုခ်ည္၊ ေဘာင္းဘီ၀တ္ထားရင္ ခါးပတ္ကို ေလွ်ာ့လိုက္တာပဲ ရွိတယ္။ ( အဟီး )။ ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္လွန္ေထာင္းတာပဲ ... ဘယ္နာမလဲေလ။ ဖြဖြေလး ေပါ့ေနာ့္။ မီးေသာ္ၾကီး ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာ စာအုပ္ပံုကို ျပန္ဖြ စာေလးဘာညာ ဖတ္ရေကာင္းမလား ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္ရွာလိုက္ေတာ့ ေမ့ကုန္တဲ႔ စာအုပ္ေတြ စုပံုၿပီး ထြက္လာတယ္။ ေကာင္းတယ္ေတာ့။ စာေတြဖတ္လိုက္၊ ပစ္ထားလိုက္၊ ေမ့လိုက္၊ ျပန္ဖတ္လိုက္။ အသစ္၀ယ္စရာသိပ္မလိုဘူး။ မီးေသာ္ၾကီးက မွန္တာေျပာရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေျပာေတာ့ သူညားညက္ႏွာ ၾကည့္စရာလုိဘူး ... သူညားကို ေလွ်ာက္ေျပာရင္ အမနာပ ေျပာတယ္ ျဖစ္မယ္၊ မွန္တာေျပာရရင္ ထံုတယ္၊ ေ၀းတယ္။ ေမ့လြယ္သလိုေတာ့ ထင္မိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလက် မွတ္မထားမိပဲလဲ မွတ္မိေနျပန္ေရာ။ ေမ့ေမ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။ ခုလဲ ေရးမယ္လို႔ စဥ္းစားထားတာေတြ အစုလိုက္ အပံုလိုက္ ေမ့သြားျပန္ၿပီ။ စိတ္ေလတယ္။ အားေပးတဲ့ သူေတြ မ်ားသြားလို႔ ဘ၀င္ေလဟပ္သြားတာ ေနမယ္။ မျဖစ္ေသးဘူး ... စိတ္ကိုထိန္း မီးေသာ္ၾကီး။ ေရးစရာရွိတာ ဆက္ေရး။ ( ဟုတ္ ... )။ ေရးမယ္ဆိုကာမွ အဟုတ္ ေပ်ာက္ေနတယ္။ စာေတြ ေသာ့္ကို အေပ်ာက္ရိုက္သြားတယ္။ မီးေသာ္ၾကီးပါဆိုေန ဒီလို လာလုပ္လို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ရရာေနရာက စေရးမွာေပါ့။ ေျပာမယ့္သာေျပာတာ အစေလးရဖို႔ ခက္လိုက္တာေနာ္။ တယ္ဂ်င္း အမၾကီးကို ေျပးေမးလိုက္ေတာ့ သူက အစားအစာေလးအေၾကာင္း ေရးပါလားတဲ့။ ဟုတ္သားပဲ မီးေသာ္ၾကီး ေမ့ေနတာ။ ဒီေလာက္ စားေနတာကို ေမ့ထားရတယ္လို႔ပဲေနာ္။ မီးေသာ္ၾကီး နင္ေတာ္ေတာ္ညံ့။

ခု ဒီဇင္ဘာ ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ မီးေသာ္ၾကီးတို႔ ခ်မ္းျပည္ အဲ ပ်ဥ္းမနားေလသံ ထြက္သြားတယ္။ ပ်ဥ္းမနား တို႔ လယ္ေ၀းတို႔ အဲဘက္နယ္ ၁ ေၾကာက “ ရ ” သံကို “ ခ ” သံထြက္တယ္။ မီးေသာ္ၾကီး ပ်ဥ္းမနားမွာ ေနတံုးက ၁ မနက္ ေစ်းသြားေတာ့ ေစ်းထဲမွာ ဒညင္းသီးေတြ ေရာင္းေနတာ ေတြ႔တယ္။ ေစ်းသည္က ဘယ္လို ေအာ္ေရာင္းေနလဲ ဆိုရင္ ( ရွိဳစည္းေလး ေရွာက္က်ပ္ ) တဲ့။ ခ်ိဳစီးေလး ေျခာက္က်ပ္လို႔ ေျပာခ်င္တာ။ အားလံုးလိုလုိက အဲလို အသံထြက္ ေျပာၾကတယ္။ လားရွိဳးက သူေတြၾကေတာ့ “ သ ” အသံကို “ တ ” အသံထြက္ၾက သလိုေပါ့။ သူ႔ကို ဆိုရင္ တုကုိ တဲ့။ သံပုရာသီး ဆိုရင္ တံပရာတီး တဲ့။အင္း အသံေတြ ေျပာေနတာနဲ႔တင္ စာေတြေ၀့ကုန္တယ္။ အင္း မီးေသာ္ၾကီးတို႔ ရွမ္းျပည္မွာ ခုဒီဇင္ဘာဆို လမ္းေဘးမွာ မီးဖိုေလးေတြနဲ႔ ေခါပုတ္ကင္ ေရာင္းၾကတဲ့သူေတြ ဟိုနား၊ဒီနားမွာ ေတြ႔ရပါၿပီ။ ညေနဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း ေျခေထာက္ ေညာင္းလာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအးလာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အေညာင္းေျပထိုင္ရင္း မီးလႈံၿပီး ေခါပုတ္ေလး စားရတာ အရမ္း အရသာရွိလွပါတယ္။ မီးေသာ္ၾကီးတို႔ နယ္ဘက္က ေခါပုတ္က ေက်ာက္မဲဘက္က ေခါပုတ္လို မဟုတ္ဘူး။ ပါးပါးေလးနဲ႔ ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြ။ ေၾကာ္စားလို႔ သိပ္မေကာင္းဘူး။ မီးကင္စားမွ ပိုစားလုိ႔ေကာင္းတယ္။ ေခါပုတ္လို ပူပူေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ ေနာက္ထပ္စားလို႔ ေကာင္းတာကေတာ့ ၾကက္ဥကေစာ္ပါ။ ၾကက္ဥကေစာ္က စားရင္ အရမ္းအားရွိတယ္။ ၾကိဳက္တဲ့သူေတြလဲ ရွိသလို မၾကိဳက္တဲ့သူေတြလဲ ရွိၾကပါတယ္။ သူက ၾကက္ဥနဲ႔ ကေစာ္ကို ႏို႔နဲ႔ ျပဳတ္ေသာက္တာပါ။ အရင္ႏြားႏို႔ကို တည္ထားၿပီး ဆူပြက္လာၿပီဆို ကေစာ္ဖတ္ကို ထည့္လိုက္ၿပီး ခဏေနေတာ့ ၾကက္ဥ ေဖါက္ထည့္တယ္။ ၿပီးရင္ ႏို႔ေျခာက္ေလးေတြ လွီးထားတာေတြထည့္ ေထာပတ္ထည့္ ခိ်ဳတာၾကိဳက္ရင္ သၾကားထည့္ေပါ့။ ၿပီးရင္ ရၿပီ စားလို႔။ ပူပူေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ စားလို႔ေကာင္းတယ္။ မနက္က် ျပန္ေတာ့လဲ ခ်မ္းခ်မ္းေလးနဲ႔ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ ပူပူေလး စားရတာလဲ အလြန္ အရသာရွိလွတယ္။ မီးေသာ္ၾကီးတို႔ အၾကိဳက္ေပါ့။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ၁ ေနရာနဲ႔ ၁ ေနရာ မတူၾကဘူး။ ဘယ္ေနရာကျဖစ္ျဖစ္ မီးေသာ္ၾကီးတို႔ကေတာ့ ၾကိဳက္ေနတာပဲ။ အစားအစာက လူနဲ႔ တည့္တယ္ေလ။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲမွာ ရွမ္းဆန္နဲ႔ လုပ္ထားတာကို အခ်ိဳ႕ေနရာမွာ အစည္းလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဒီမွာကေတာ့ ေခါက္ဆြဲသိုင္းလို႔ ေျပာတယ္။ ရိုးရိုးဆန္နဲ႔ လုပ္ထားၿပီး ေရစိမ္ရတာကို အဖြယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီမွာကေတာ့ ေရစိမ္ေပါ့။ ေခါက္ဆြဲဆိုတာ ရွမ္းလုိေခၚတာ။ ေခါက္ဆိုတာ ထမင္း ဆြဲ ဆိုတာ လွီးတာ။ ရွမ္းဆန္ကို အမႈန္႔လုပ္၊ ျပန္ေပါင္း၊ နန္းျပားခတ္ၿပီးမွ အမွ်င္ျဖတ္တာဆိုေတာ့ သူတို႔ေျပာသလို ထမင္းကို လွီးတာပဲေလ။ ေခါက္ဆြဲက အိအိေလးရယ္။ ေရေႏြးနဲ႔ စိမ္လိုက္ရင္ ရၿပီ။ အမဲလံုးနဲ႔ တြဲေရာင္းရင္ အမဲလံုးျပဳတ္အိုးထဲကို ခဏ စိမ္လိုက္တာေပါ့။ ပဲရြက္ေလးပါ ထည့္စိမ္တယ္။ ပဲရြက္ရယ္၊ ေခါက္ဆြဲရယ္၊ အမဲလံုးရယ္၊ ဆီခ်က္ရယ္၊ ၾကာညိဳ႕ ( ထန္းညက္ရည္ ) ရယ္၊ နံနံပင္၊ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ရယ္၊ ဂ်င္းစိမ္းရည္ရယ္၊ ဆားဟင္းခ်ိဳမွဳန္႔ရယ္။ ကဲ ေခါက္ဆြဲ ၁ ပြဲ ျဖစ္ေပါ့။ သူနဲ႔ တြဲစားရတာကေတာ့ မုန္႔ညင္းခ်ဥ္ရယ္၊ ဆီတို႔ဟူးရယ္၊ မွ်စ္ခ်ဥ္ရယ္။ မနက္ေဆာင္း ခ်မ္းခ်မ္းေလးမွာ စားလိုက္ အရမ္းေကာင္းေပါ့။ ၀က္ေခါက္လဲ ထည့္စားၾကတယ္။ ၾကိဳက္ရင္ေပါ့။ မီးေသာ္ၾကီးကိုေတာ့ ၾကိဳက္လား လာမေမးနဲ႔ သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ ၾကိဳက္ၿပိးသား။ ေနာက္တမ်ိဳးက တို႔ဟူးေပ်ာ့နဲ႔၊ တို႔ဟူးေပ်ာ့နဲ႔က အသားပါတာလဲ ရွိတယ္၊ မပါတာလဲ ရွိတယ္။ အသားမပါတာက ေခါက္ဆြဲက ခုဏ အမဲလံုးေခါက္ဆြဲထက္ အမွ်င္ေသးတယ္။ အဲေခါက္ဆြဲကို တို႔ဟူးအိုးထဲမွာ ထည့္လိုက္ၿပီး တို႔ဟူးနဲ႔ ေခါက္ဆြဲ ပုဂံထဲ ဆယ္ထည့္ၿပီး ၾကာညိဳ႕ ( ထန္းညက္ရည္ ) ထည့္ ၾကက္သြန္ျဖဴဆီခ်က္ထည့္ ဆား၊ ဟင္းခိ်ဳမွဳန္႔ထည့္၊ နံနံပင္ထည့္။ အဲတာပဲ။ သူ႔ကိုလဲ မုန္႔ညင္းခ်ဥ္နဲ႔စား။ ဂြတ္ပဲ။ ခုလို ေအးတဲ့ရာသီမွာ ေရာင္းၾကတာေတာ့ အသားတုန္ပဲ။ အသားတုန္က ဘယ္လိုလဲဆို ဟင္းေတြ ခဲေနတာနဲ႔ တူတယ္။ ၀က္ေျခေထာက္နဲ႔ လုပ္ရင္ ပိုခဲတယ္။ အမဲသားလဲ လုပ္ၾကတယ္။ စားေကာင္းတယ္ေတာ့။ အဟိ။ မီးေသာ္ၾကီးကေတာ့ အစားဆို လာထားပဲ။ အဲလို ေသာင္းက်န္းတာ။ အဲ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆို မီးေသာ္ၾကီး ဒီေန႔ထိရိုးတယ္ကို မရွိဘူး။ ဒီေလာက္စားတာေတာင္မွ။ ေနာက္ၿပီး မီးေသာ္ၾကီး ၿမီးရွည္လည္း ၾကိဳက္တယ္။ နင္မၾကိဳက္တာ ဘာရွိေသးလဲေတာ့ မေမးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားၿပီးမွ ေျဖရလိမ့္မယ္။ အဲလို။

အစားအစာေၾကာင့္ေတာ့ ခုထိ ေဘး မျဖစ္ေသးပါဘူး။ အဲတာေတာ့ ဂရုစိုက္ရတယ္။ အၾကာၾကီး စားႏိုင္ဖို႔က အျမန္ၾကီးစားဖို႔မွ မလိုတာေနာ့္။ ဒီ အစားအေၾကာင္း ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ဆက္ေရးလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ မီးေသာ္ၾကီးကို ေ၀ါင္ေ၀ါင္ေရွးကုန္ၾကမွျဖင့္ မီးေသာ္ၾကီး ဒီဘ၀ ဒီမွ်သာပဲ ျဖစ္ေနဦးမယ္။ အဲတာေတာ့ ေၾကာက္တယ္ေတာ့။ မီးေသာ္ၾကီးလဲ ဘာေရးရမလဲ စဥ္းစားရင္း လြယ္တာ ေရးလိုက္တာ။ အစားခ်ည္း ၾကိဳက္ေနတာေတာ့ ဟုတ္ပါ၀ူးေနာ္။ အၿမဲစားေနတာပဲ ရွိတယ္။ အဟိ။ နက္ဖန္ အိပ္ရာကႏိုးရင္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ သြားစားမယ္။ တယ္ဂ်င္းတို႔လဲ လုိက္စားၾကပါဦးလား။ မီးေသာ္ၾကီး ေခၚတယ္ေနာ္။ ဒီေခါက္ဆြဲ ... ေကာင္းလို႔လည္း စားတာပါ ... ဆိုင္ရွင္ေလး ေခ်ာလို႔လည္း သြားတာပါ ...။ - ။

5 comments:

Anonymous said...

ေဟ့...စားစရာေတြ နင္းကာမေၾကာ္ျငာနဲ႔..ဖတ္ရတာ တံေထြးသီးတယ္...
ေခါပုတ္နဲ႔ ၾကက္ဥကေစာ္စားခ်င္တယ္....ေသာ္ေသာ္........

away said...

ေခ်ာ္တစ္
လြန္းေနပါတယ္ဆိုမွေနာ္.. ေခါပုတ္၊ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ၊ တိုဟူးေပ်ာ႔၊ အသားတုန္( အေ၀းတို႔ဆီမွာက နံတုန္လိုေခၚတယ္) အားလံုးစားခ်င္တယ္ေသာ္။ ဒီမနက္ ေခါက္ဆြဲ ပိုစားခဲ့ေနာ္ ပို၀ေအာင္လို႔ (ဟိဟိ)..

sisain said...

အေရးအသားေလးသိပ္ေကာင္းဗ်ာ။ မ်ားမ်ားေရးေနာ္ လာလာဖတ္မယ္။

Anonymous said...

ဟာ ဒီမွာလာ ျပီး စားၾကမယ္ေဟ႔ ေကာငး္ေကာငး္ျဖစ္ေနပါလား။ ေျပာရင္း ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္၀င္စားလာတယ္။ ရွမ္းအစားအစာေတြကို ႏွစ္သက္တယ္ ၾကိဳက္တယ္ မန္းေလး ေရာက္တုန္းက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေန႔ေတြ ရွမ္းထမင္းႏွင့္ အသက္ရွင္ခဲရတယ္ေလ... ေက်းဇူးပါ ရွမ္းမေလးေတြရယ္။

ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါ

TZA said...

ဟုတ္တယ္၊ က်ိဳင္းတံုမွာလည္း နံတုန္လို႔ေခၚတယ္၊ ေရသည္မမ ဒီပို႔စ္မွာ ေရးသမွ် စားစရာေတြ အကုန္လံုး က်ဳိင္းတံုမွာ ရွိေလေတာ့ အဲဒီၿမိဳ့ကလား လို႔ေတာင္ထင္မိတယ္ဗ်ာ.. ေခါက္ဆြဲေတြ၊ ေကာင္ညွင္းေတြ၊ ဝက္ေခါက္ေတြ၊ ေကာက္ညွင္းက်ည္ေတာက္ေတြ၊ ေခါပုတ္ေတြ၊ ေခါက္ဖြင္းေတြ တန္းစီၿပီး မ်က္စိထဲ ကြင္းခနဲ ေပၚေနေတာ့တာပဲ။

ဗိုက္ဆာတယ္ဗ်ဳိး......!!!!!